جلال الدين عبدالرحمن سيوطي از علما و نويسندگان بزرگ عصر مماليك و از پيشتازان عرصه تاليف و يكي از پر اثرترين نويسندگان اسلامي است، تعداد آثار او را بيش از 500 اثر ذكر كردهاند، در اكثر زمينههاي ديني و ادبي آثار مهمي بر جاي نهاده است. كتابهاي او در موضوعات تفسير و علوم قرآن، حديث، فقه، علوم عربي (لغت، صرف، نحو، معاني و بيان) تاريخ و طبقات و … ميباشد. در مقامهنويسي نيز دستي داشته و حدود 25 مقامه از او به يادگار مانده است. از مهمترين آثار او الدر المنثور في التفسير بالماثور، الاتقان في علوم القرآن، الجامع الصغير في الحديث البشير النذير، المزهر في علوم اللغه و انواع ها، الاقتراح في اصول النحو و تاريخ الخلفا ميباشد. در اواخر عمر عزلت گزيده و ترك تدريس و افتاء نموده است و پس از 62 سال عمر پر بار در سال 911 هـ.ق در قاهره بدرود حيات گفت.
خواجه احرار ولی از مشهورترین عرفای فرارود در قرن نهم هجری و از مشایخ بلند آوازه طریقت نقشبندیه است. وی در نزد مردمان آسیای مرکزی مقام و مرتبه ای ویژه دارد و آرامگاهش در سمرقند زیارتگاه خاص و عام است. خواجه احرار ولی شاگردان و پیروان بسیار داشت که برخی از آنان از جمله صاحب نامان علم و ادب اند. از این شمارند عبدالرحمن جامی، میر علیشیر نوایی، ظهیرالدین محمد بابرمیرزا، نقیب خان طغرل احراری و .... از خواجه احرار آثار مکتوبی نیز برجای است مانند فقرات العارفین، رساله والدیه، رساله حواریه و نامه های خواجه به مریدان و پیروان و یا حاکمان زمان.
کتاب دین اشکانیان که به دست اردشیر خدادادیان نوشته شده است که انتشارات آن از نشریه بررسیهای تاریخی می باشد. در این زمان همچنان مثل دوره هخامنشیان دین های گوناگون آزاد دارند و هیچ دشواریی در این کار نشده است. مقدار کمی از انسانهای اشکانی دین های زروانی و زرتشتی داشتند و ادیان دیگر مثل دین بودا و یهود و یونانی همچنان پیروانی کرده اند. خود یکی از شاهان نخستین اشكانی مذهب ایران باستان قبل از زرتشت را داشتند میترا و آناهیتا را ستایش می نموده اند . در وسط زمان اشكانی مذهب زرتشت ترویج یافته است و بعضی از شاهان اشكانی بدان روی آورده اند. حاکمیت چهارصد و هفتاد ساله اشکانی آن گونه که می بایست نتوانست دنباله رو تمدن هخامنشی باشد و به آن زندگی دوباره ببخشد.
امام علي (ع) شهسوار بيشكست و نامآور بيهمتايي است كه مناقب و فضايل بسيارش زينت بخش دفتر صاحبدلان و كلام عارفان است. جلالالدين محمد مولوي كه سرمست از محبت و ولايت علوي است با استناد به داستان رويارويي آن حضرت (ع) با عمروبن عبدود در جنگ خندق به بيان مناقب آن امام بزرگ پرداخته و به جهت اثربخشي هر چه بيشتر و نتيجهگيري بهتر با تصرفي اندك در بيان حادثه مذكور برخي از مناقب آن حضرت را از زبان خصم بيان ميدارد. در اين مقاله تلاش گرديده مناقب مذكور در آن داستان استخراج و در حد امكان با آيات و رواياتي كه در شان آن احوال است مستند گردد. مناقبي مانند: علي (ع) آموزگار اخلاص، شير خدا، منزه از هر بدي، پيشتاز ميدان نبرد، فخر پيامبران و اولياي الهي، مسجود آفرينش و ...