محمد بن علی بن ملکداد تبریزی (582-645 قمری) ملقب به شمس تبریزی و از صوفیان پارسی زبان و مسلمان سده هفتم هجری است. مریدانش سخنان وی در مجالس مختلف را گردآوری کردهاند که به نام «مقالات شمس تبریزی» معروف است. شمس تبریزی در سال ۶۴۲ به قونیه رسید و با مولوی ملاقات کرد. با دیدار شمس تبریزی، مولوی درس و وعظ را یکسو نهاد و اهل وجد و سماع و شاعری شد. عبدالحسین جلالیان در نگارش این کتاب دو دو فصل به دانسته ها در مورد شمس و بررسی آثار او می پردازد. در فصل اول در خصوص نام و عناوین، تولد، خانواده، کودکی، آموخته ها، ملاقات با مولوی و ویژگیهای شمس سخن گفته شده است. در فصل دوم چکیده گفته های شمس تبریزی به شعر درباره انسان، درباره دیگران، درباره خود، داستانها ( تمثیل ها، تصاویر، اشارات)، آرمان گراییها، کلمات قصار و سخنان طنز شمس تبریزی گردآوری شده اند. کتاب پیش رو به خط نستعلیق محمود رهبران و حاشیه نگاری بیوک احمری در سال 1372 در اختیار علاقمندان قرار گرفت.
دیوان بینش در سه جلد چاپ شده است. جلد اول اشعاری که از سال 1277 تا 1299 سروده شده؛ جلد دوم آنچه از 25 شهریور 1320 به بعد تراوش یافته و خواهد یافت. اشعاری که تا سال 1277 سروده شده و کودکانه بوده و هزلها و هجوهای زننده و آنچه با مقتضای وقت ناسازگار تصور شود به چاپ نمی رسد. چاپ جلد دوم به مناسبت اینکه راجع به دوره اختناق ادبی و سیاسی بوده و بیشتر مورد توجه جامعه است بر قسمتهای دیگر مقدم خواهد بود.
این کتاب را انجمن فارغ التحصیلان مدرسه آمریکایی برای آگاهی بیشتر علاقمندان به خدمت و زندگی میس جین الیزابت دولیتل در طول اقامت پنجاه ساله اش در ایران منتشر کرده است.