594a5247672cc.png

فرهنگ لغات متشابهه و مشتقه به انضمام قواعد مهم املاء و دستور زبان فارسی

مکان چاپ: تهران ناشر: موسسه انتشارات آسیا تاریخ چاپ: ۱۳۴۶ هجری شمسی تیراژ: ۲۰۰۰ زبان: فارسی

نویسنده این کتاب معتقد است بر اثر جاه‌طلبی و قدرت‌نمایی ادبی پاره‌ای از دانشمندان این سرزمین، زبان و ادبیات کهن ایرانی به‌آسانی تحت نفوذ و حتی انقیاد ادبیات عرب قرار گرفت و به هر تقدیر امروزه که قرن‌های متمادی از آن زمان می‌گذرد، لغات و واژه‌های عربی آنچنان در ادبیات فارسی جای گرفته است که امکان نوشتن یک نثر فارسی سره را غیرعملی کرده است. بنابراین در این فرهنگ کوشیده است واژه‌های متشابه عربی که در فارسی استعمال می‌شود را پیدا کند و از تدارک لغات نامأنوس و غیرمستعمل خودداری کرده است. از جمله امتیازات خاص این فرهنگ آن است که در آن به ذکر یک یا دو معنی مستعمل یک واژه اکتفا نشده، بلکه به شرح بیشتر معانی کثیرالاستعمال آن واژه در زبان فارسی پرداخته شده است و دیگر اینکه این در تهیه این مجموعه از بهترین منابع ادبی پارسی استفاده شده که به این شرح هستند: کلیله و دمنه، گلستان سعدی، چهارمقاله نظامی، قابوس‌نامه، مرزبان‌نامه، اخلاق ناصری، وجه دین و سفرنامه ناصرخسرو و کتب قرائت فارسی کلاس‌های دبیرستان.

منابع مشابه بیشتر ...

65d749f7edb21.jpg

قرائت فارسی و دستور زبان برای سال دوم دبیرستانها

جمعی از نویسندگان

کتاب قرائت فارسی و دستور زبان برای سال دوم دبیرستانها، طبق برنامه جدید وزارت فرهنگ و تصویب شورای عالی کتب درسی و تالیف سعید نفیسی، محمدعلی روحانی، محمد نصرالله، دکتر مهدی محقق است که در سال 1338 منتشر شده است.

64d8d63906715.jpg

فرهنگ دستوری

محمد مهیار

دست يافتن به فرهنگ جامع واژگان و اصطلاحات زبان فارسي ، آرزويي است كه هر فارسي زباني كه به نوعي با انديشه و كتاب سرو كار دارد در فكر خود مي پرورد ؛ و تلاش در اين راه وجهه همت بسياري از خدمتگزاران به فرهنگ و تمدن و ادبيات فارسي و ايراني است. اما اين مهم بدون حصول مقدماتي چند ميسرنمي شود ، يكي از اين مقدمات ، تاليف و تدوين واژه نامه هاي اختصاصي در رشته ها وفنون و علوم مختلف است .البته تدوین فرهنگ اختصاصی برای رشته ای خاص در زبان فارسی سابقه ای بس طولانی دارد و عمر آن کمتر از درازنای تاریخ نظم و نثر فارسی نیست، به گونه ای که یکی از قدیمی ترین کتب منثور زبان فارسی، فرهنگ اختصاصی در مفردات طب است، موسوم به الابنیه عن حقائق الادویه که در واقع توجه پیشینیان ما به این شاخه از فرهنگ نویسی را نشان می دهد.