امثال جمع مثل است که در فرهنگهای مختلف معانی و تعابیری برایش نگاشتهاند. ضربالمثلهای هر قوم، بیانگر ویژگیهای زبانی و هنری و فرهنگی آن قوم شمرده میشود. بسیاری از امثال و حکم ریشه تاریخی و فراگیر دارد، به طوری که برخی از آنها در میان اقوام و ملل مختلف مشترک یا مشابه هستند. در قرآن کریم هم میتوانیم چنین سخنان حکیمانهای که برتر از سخن آدمی است بیابیم. دیوان ظهیر فاریابی همانند برخی از دیوانهای شاعران بزرگ و مسلمان آمیخته با ضربالمثلهای دلانگیز فارسی است که در متن این مقاله به بررسی آنها خواهیم پرداخت.
سخنان مرد اخلاص و عمل و علم، علی (ع) پس از قرآن کریم پشتوانه فکری بسیاری از نویسندگان و شاعران بوده است. مانند کتب و رسایلی که صاحبان ذوق و شاعران فارسی زبان با به نظم درآوردن مضمون سخنان آن امام همام، ساخته و پرداختهاند. رساله حاضر نیز به جای آن که سخنان حکمت آموز علی (ع) را ترجمه و شرح کند و احیانا مفهوم آن را به گونهای به رشته نظم کشد، آن را با اشعار دلپذیری از حکیم فردوسی و سخنان نغزی از دیگرناموران تالیف و ترکیب کرده است. مولف در جستجویی پیرامون سخنان علی (ع) در متون فارسی به کتاب "مطلوب کل طالب من کلام علی بن ابی طالب" رشیدالدین وطواط رسید از آنرو درصدد تصحیح آن به این شیوه برآمد
این کتاب مجموعه مقالات نجف سرکوهی است که شامل سه بخش به نامهای 1. شعر 2. داستان 3. در برابر روایت انحصاری تاریخ میشود. نویسنده در بخشهایی از این کتاب مقالاتی با عنوان: شعر نیما پس از 28 مرداد؛ سپهری، عارفی غریب در دیار عاشقان؛ فروغی تازه در پنج شعر فرخزاد؛ تکرار، فرمالیسم و بحران شعر فارسی و ... را به رشته تحریر درآورده است.