تئاتر به مفهوم اروپایی آن ـ نمایشنامههای مدون که بوسیله بازیگران تربیت شده در ساختمانهای ویژه اجرا میشود ـ تاریخچه بسیار کوتاهی در آفریقای سیاه دارد. امپراتوری بزرگ مالی، در پنج قرن پیش، از سنگال تا نیجریه وسعت داشت. در آنجا، همانند اروپا، قصهگوها، نوازندهها، رقصندهها، شعبدهبازها، بندبازها و همه جور افرادی که در سرگرم کردن دیگران مهارت دارند، رشد کردند. تئاتر سنتی، با هنرهای همبستهاش ـ قصهگویی، آواز و رقص ـ هنوز هم نقش مهمی را در زندگی بیشتر اجتماعات آفریقا سیاه ایفا میکند. با وجود تقبیح مبلغین مذهبی و حاکمان مستعمرات. قدرت خانواده و وفاداری قبیلهای توانسته است سنتهایی را که در آن تاریخ، مذهب و وظیفه اجتماعی مجسم است، حفظ کند.
“فرهنگ تئاترهای تلویزیونی” شامل مجموعه ای از آثار پخش شده از سال ۱۳۵۷ تا سال ۱۳۹۰ بوده که از سوی اداره کل آموزش و پژوهش سیما انتشار یافته است. فهرست نمایش های تلویزیونی آمده در این کتاب بر پایه سال تولید چینش شده است و مؤلف نیز در آغاز آن گذری بر روند تولید تئاتر تلویزیونی داشته است. مقدمه این کتاب را داریوش مؤدبیان نوشته و در بخشی از آن آورده است: “تئاتر تلویزیونی از گونه برنامه های تلویزیونی است و نه از انواع تئاتر به معنای صحنه ای آن. تئاتر تلویزیونی به هر شکل و نوعی که باشد بیشتر به تلویزیون تعلق دارد و به آن نزدیک تر است.”
نمایشنامه به عنوان یکی از ارکان اصلی شکل گیری هر اثر نمایشی همواره دارای اهمیت و جایگاه ویژه در دنیای نمایش بوده است ؛ چرا که نمایشنامه در اصل نقشه ی راه برای گروه های نمایشی محسوب می شود ، مسیری که اگر به درستی توسط نمایشنامه نویس تدوین شده باشد می تواند انرژی و توان گروه را به خوبی منسجم نموده و آنان را به سوی هدف نهایی پیش ببرد. دفتر تئاتر مردمی بچه های مسجد حوزه هنری با توجه به این امر مهم و به منظور تولید محتوای نمایش برای گروه های اجرایی ، اقدام به تهیه و انتشار مجموعه نمایشنامه های بچه های مسجد نموده است . مهم ترین ویژگی نمایشنامه های گردآوری شده در این مجموعه ، علاوه بر دارا بودن محتوا و مضمون دینی و مسجدی ، هماهنگی و تناسب این آثار با فضا ، امکانات و شرایط مسجد و گروه های مسجدی ، به لحاظ اجرایی است.