امروز پنج یا شش وجه برای فعل داریم: اخباری، التزامی، امری، وصفی، مصدری. و به اعتباری میتوان یک وجه دیگر بنام تأکیدی قائل شد به این معنی که اگر بروم، بروی، برود، برویم و بروند را وقتی که برامردلالت کنند و تابع فعل یا شبه فعل وجهسازی (شبه فعلهایی مانند کاش و شاید ...) نباشد میتوان لااقل دو نوع توجیه کرد: 1. آنها را وجهی مستقل شمرد و آن را بنام وجه تأکیدی که در فارسی باستان هم سابقه داشته است نامگذاری کرد در این صورت ما شش وجه خواهیم داشت. 2. آنها را در شمار صیغههای وجه امری آورد. آهنگ و تکیه اینها در حالتی که برامر یا وجه تدکیدی دلالت میکنند با تکیه و آهنگ آنها را در حالت التزامی (مثل باید برود و کاش برود) تفاوت دارد. بنابراین این کلمات اگر چه از لحاظ نوشتن شبیه مضارع التزامی هستند اما از حیث تلفظ مشابه آن نیستند مثال برای وجه تأکیدی: «برود خانه»، «برویم بیرون».
کتاب حاضر به مناسبت ششمین سال تاسیس صدای آمریکا به زبان فارسی این مجموعه خواندنی را که متضمن گفتارهایی از برنامه های متنوع صدای آمریکاست به عنوان ارمغان نوروزی به شنوندگان صدای آمریکا تقدیم کرده است
سلیم نیساری در مقدمه کتاب در مورد دلیل گردآوری این مطالب می گوید: وقتی که چاپ کتاب "درس انشای فارسی" را آغاز می کردم به فکرم رسید که دفتری از بهترین نوشته های دانش آموزان کشور نیز تهیه و منتشر کنم. برای اینکه مقایسه ای بین نوشته ها به عمل آید و در ضمن تنوعی هم بین آنها موجود باشد و ذوق و سلیقه و طرز فکر هر دانش آموز نیز معلوم گردد عنوان "در برابر...؟" انتخاب گردید و به اطلاع دبیران محترم انشاء رسید تا نوشتن این موضوع را به دانش آموزان خود تکلیف بدهند و بهتریم نوشته ها را برای چاپ ارسال فرمایند.
موضوع کار نویسنده در این کتاب، نثر رسمی امروزی است؛ یعنی نثری که با آن کتاب و مقاله مینویسند و ترجمه میکنند. نثری که درسخواندهها به آن میگویند و مینویسند. با این حال گاهی به آثار قدیم یا زبان محاوره نیز اشاره شده. پس در این کتاب دستور توصیفی مختصر نثر رسمی امروز با اشاراتی به زبان محاوره مردم تهران و زبان قدیم بررسی شده است؛ ولی به دلیل رعایت اختصار نام «دستور امروز» بر آن گذاشته شده است.
لقب (پاژنام) اسمي است غير از نام اصلي که حاوي مدح يا ذميباشد؛ مثل حکيم الممالک. لقبگذاري در ايران پيش از اسلام نيز رايج بود. به عقيده هندوشاه نخجواني اين روش نامگذاري در دوران آل بويه و سلجوقيان در ميان عربها هم رواج يافت و بعدها در ايران جانشين کينهگذاري که شيوهاي عربي بود گرديد. لقب گاهي عام است و همانند عنوان و منصب به اشخاص گوناگون داده ميشود؛ مانند "اميرالشعرا" و گاهي خاص است مثل "ذوالرياستين" که "فضل بن سهل سرخسي" بدان شهرت يافت. بيشتر لقبها از نظر ساختماني، مرکب اضافي "ال" دار "ذواللام" هستند که در دستور فارسي، آنها را بايد صفت مرکب وابستگي غيرفعلي اسنادي گرفت. اگر لقب پيش از اسم اصلي قرار گيرد، شاخص يا شبه بدل اسم است. لقب گاهي جانشين نام اصلي ميگردد که ميتوان آن را "نام فرعي" ناميد.