این کتاب از کلیات عبید زاکانی شامل کتابهای: موش و گربه، اخلاق الاشراف، رساله دلگشا، ترجمه حکایات عربی، حکایات فارسی، رساله صد پند، رساله تعریفات و رساله ریشنامه است. در ابتدای کتاب نیز مقالهای از آناتولی لوناچارسکی با عنوان «هجو چیست» در طبیعت هجو آمده است. در پایان کتاب نیز مطلبی از عباس اقبال با عنوان «آن سوی چهره عبید زاکانی» آورده شده است.
سیچان و پیشیک (ترکی آذری) از عظیم شیروانی (به کوشش عبدالکریم منظوری خامنه) بدون ناشر و محل نشر نامشخص در سال ۱۳۵۸ش در ۳۰ صفحه به طبع رسیده است.
موضوع کتاب شرح حالی است مختصر از زندگانی دعبل خزاعی شاعر هجوسرا که با سلاح برنده و آتشین لسان خویش پایه های حکومت ابن عباس را به لرزه در آورد و موجبات بیداری مردم آن دوران را سبب گردید. در رثای اهل بیت و اعلام مظلومیت و ظلم و جور وارد بر آنها از هیچ کوششی دریغ ننمود و چکامه های آتشین خود را می سرود. نمونه واضح آن سرودن تائیه در حضور اما جواد (ع) و سمبل ستم "مامون عباسی" است. شعر او با دیگر شاعران فرقی اساسی داشت و برای خلفا و پادشاهان و امرا می سرائید اما همینکه از آنها حرکتی زشت و ناپسند بر علیه اهل بیت می دید با تمام جرات آنها را هجو می کرد. ویژگی خاص دعبل بکار بردن کلماتی است که اعراب بادیه نشین در تکلم روزمره خویش در آن زمان بکار می برده اند و اشعار دعبل موجبات حفظ و نگهداری بسیاری از لغات عرب آن دوران را سبب شد.
خواجه نظامالدین عبیدالله زاکانی شاعر و لطیفهپرداز نامدارایران در قرن هشتم هجری است. وی ازخاندان زاکانیان بوده و زاکانیان تیرهای از اعراب هستند که به قزوین مهاجرت کرده و آنجا ساکن شده بودند. وی به لحاظ وضعیت اجتماعی آن روزگار، به طنز روی آورد و نظم و نثر خود را وسیلهٔ حمله به عرفها و عادات نادرست و مفاسد و معایب طبقهٔ مشخصی از اجتماع قرار داد. وی در حدود سالهای ۷۷۱ و ۷۷۲ هجری قمری زندگی را بدرود گفت. از آثار برگزیدهٔ او میتوان به مثنوی عشاقنامه، کتاب اخلاقالاشراف، ریشنامه، صد پند، لطایف و ظرایف، رسالهٔ دلگشا و بالاخره منظومهٔ معروف موش و گربه اشاره کرد.
بخش اول این کتاب اختصاص به قصیدهها، ترکیببندها، غزلیات، قطعهها، رباعیات و مثنویهای عبید دارد. در بخش دوم، لطایف، اخلاق الاشراف، رساله دلگشا، رساله صدپند، رساله ده فصل و ریشنامه آورده شده است.بخش سوم با عنوان ملحقات دربرگیرنده فالنامهها، کنز اللطایف، موش و گربه و حکایتهای عربی و ترجمه آنها به فارسی است.