ساختمان موزه آبگینه و سفالینه، که معمار هنرمند آن گمنام است، از بناهای پرارزش قرن سیزدهم هجری است که در حدود 80 سال پیش به دستور احمد قوام (قوامالسلطنه)، سیاستمدار معروف ایران، به منظور استفاده شخصی وی بنا گردید و تا سال 1332 نیز در تملک وی بود. فرهنگسرا گرفت و سه گروه از مهندسین ایرانی، اترشی و آلمانی این محووطه 7000 متری را به مجموعهای فرهنگی ـ هنری شامل: موزه، کتابخانه، تئاتر عروسکی، سینما، سالنهای نمایشگاه، کارگاه سفال، محوطه نمایشی در فضای باز، کلاسهای آموزشی و رستوران تبدیل کردند. اما فعالیت رسمی این موزه از سال 1359 و پس از انقلاب اسلامی آغاز گردیده است و در حال حاضر، مجموعه فرهنگی مذکور که به «فرهنگسرانی نوبهار» نیز معروف است زیر نظر وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی ادراه شده و با مدیریت آقای گلکار به فعالیت خود ادامه میدهد.
جنگ سواران پژوهشی است درباره نقوش برجسته حجاری شده بر روی صخره ها که از دوران پارتی و ساسانی به یادگار مانده است. این نقوش در مناطق مختلفی مانند بیستون، طاق بستان، فیروزکوه و تنگ سروگ قرار دارد. کتاب متشکل از چهار مبحث است. در مبحث اول با عنوان " آثار تاریخی" سه بخش با این عناوین به طبع رسیده است: 1. نقش برجسته های صخره های 2. پیکره سازی و نقاشی دیواری 3. نگین نقش برجسته شاپور در کتابخانه ملی پاریس. در مبحث دوم نویسنده "جنبه باستانی و تاریخی تصاویر جنگ سواران" را در سه بخش بررسی و ارزیابی می کند: "زمینه باستان شناسی"، "سواران زره پوش ایرانی به عنوان پدیده ای تاریخی"، "پیشگامان هنری و ویژگی های تصویر جنگ سواران". "مسئله استمرار و مفهوم محتوای نقشمایه ها" عنوان سومین مبحث کتاب است. مبحث چهارم که "ضمیمه تشریحی" عنوان گرفته، از نقش برجسته شاپور اول سخن به میان آمده است. صفحات پایانی به تصاویری از نقوش و فهرست اعلام اختصاص دارد.
شکست دائم التزاید قالی ایران در بازار دنیا و رقابت شدید قالیهای سایر ممالک با آن سالها مورد توجه و دقت واقع میشده است. در این کتابچه نویسنده به وضعیت قالیبافی ایران اشاره کرده و معایب عمده آن را بررسی کرده است.
جلوه عرش است این درگه، کلاه از سربنه وادی توس است اینجا موزه از پایت بکن مرقد اسناد توس است این، به خاکش جبههسای مدفن فردوسی است این، بر زمینش بوسه زن کهنترین مأخذی که در رابطه با آرامگاه فردوسی، آن شاعر پارس گوی نامی، سخن گفته، همان چهار مقاله نظامی عروضی سمرقندی است. وی در مقالت دوم کتابش، دیدار خود را از مقبره فردوسی، که یک قرن بعد از درگذشت شاعر گرامی صورت گرفته است.