مؤلف در این کتاب وقایع تاریخی ایران را از کشته شدن نادرشاه شروع و پس از شرح حال و ذکر پادشاهی چند نفر از خاندان وی حوادث دوران فرمانروایی کریمخان را به تفصیل آورده است. این کتاب را مؤلف ظاهرا در سالهای 1195 ـ 1196 تألیف کرده است. سبک نگارش این کتاب بسیار ساده و روان است و اگر با روش و اسلوب نویسندگی آن زمان و کتب مؤلفه آن عصر مقایسه شود، معلوم میگردد که به کلی خارج از آن اسلوب و روش است. قسمت کوچک دیگر این کتاب یعنی ذیل زینالعابدین کوهمرهای نیز برای شر ح حال خاندان زندیه خالی از اهمیت نیست. وی بعضی از واقعات را که در آخر کتاب مخالف با واقع دیده و غلط دانسته است در حواشی صفحات آخر کتاب اصلاح کرده و واقعات را به طور اختصار خود به رشته تحریر درآورده است.
این کتاب راجع به شخص حاج اِبراهیم کلانتَر است که از بزرگان جنوب و شهر شیراز بوده است مربوط به عصر زندیه در همین دوران رشد و ترقی بسیار داشته و به شهرت رسید و کلانتری شهر را می پذیرد و بدین سان لقب او میشود حاجی ابراهیم خان کلانتر و در تاریخ امده که زمان حمله آقا محمدخان که برای تسلط به شیراز بود به پادشاه لطفعلی خان با گشودن دروازه های شهر خیانت کرد و او را جز اصلیترین شخصیتهای تاریخی برای رساندن جانشینی فتحعلی شاه پس از مرگ اقا محمدخان میشناسند واینگونه بود که از فتحعلی شاه لقب اعتمادالدوله را کسب نمود و صدراعظم او شد که در نهایت بخاطر شک و سوظن فتحعلی شاه بطور فجیعی کشته شد.
عظیمترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضلالله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازانخان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.