میرزا اسدالله بیگ خان (1212-1285 هجری) مشهور به میرزا غالب دهلوی از شاعران و نویسندگان پارسی گوی سده سیزدهم هجری در شبه قاره هند است. غالب پیرو سبک هندی و مکتب وقوع بود و ادب، فلسفه و عرفان موضوعات اغلب آثار او را تشکیل می دهند. کتاب کلیات غالب مشتمل بر منظومات فارسی از قطعات و مثنویات و متضمن قصائد و غزلها و رباعیات است. نسخه پیش رو که به شیوه چاپ سنگی و به خط نستعلیق تحریر شده است در سال 1925 میلادی در هند به چاپ پنجم رسیده است.
مولف در این کتاب اشعار نظیری و عرفی را با هم مقایسه کرده است و برای نشان دادن این که دو شاعر هم زمان و هم سبک در حالی که شباهتهای فراوانی با هم دارند چقدر می توانند با یکدیگر تفاوت داشته باشند و این مقایسه که بین دو شاعر سبک هندی به وجود می آید، جذاب و شیرین به نظر می رسد. نویسنده در ضمن مقایسه، به بررسی و نقد شعر هر دو شاعر هم پرداخته است .
این واژه نامه به دو منظور تهیه شده است. یکی تعریف واژه ها ئ اصطلاحات خاصی که در علم کتابداری به کار میرود که از این نظر هدف و حدود آن مانند هر واژه نامه دیگریست. دیگر رواج و اشاعه بعضی واژه ها که به سبب نوپایی این رشته و نوساخته بودن اصطلاحات آن، بسیاری از کتابداران نیز از آن واژه ها بیخبرند....
جایگاه شعر غالب در سیر تخیل ادبی تا بدان پایه است که برای بررسی سیر طبیعی خیال و پژوهش در شعر و ادب فارسی از اشارت بدان گریزی نیست. هنگامی که شاعرانی چون مشتاق اصفهانی و شعله اصفهانی در مکتب اصفهان از سبک معروف دوران خویش روی برتافتند و به شیوههای پیشین بازگشتند، در آن سوی مرزهای سیاسی ایران همان روش، با نگرشی نو و طرزی تازه شکل میگرفت و سخنسنجان باریکبینی را به خیل خیالپردازان آن سامان به ارمغان میفرستاد که حاصل این رهآورد ادبی، شاعر اندیشمند و نویسنده دیدهور میرزا اسدالله خان غالب دهلوی بود. غالب با قصیدههای صمیمی و غزلهای دلنشین و مثنویها و رباعیات دلپذیر خود در محفل خیالپروران و نازکاندیشان و آتشنفسان دوران خود بر صدر نشسته و قدر دیده است و این در حالی است که در درون مرزهای سیاسی ایران، آنسان که بایسته شناخته نیست. شیوه غالب در اشعارش همان روش و کیفیت سخن عرفی و کلیم و صائب است که به سبک خیالپروریهای سعدی و حافظ و مولوی رنگ و بوی یافته است.