ملک الشعراء قاری عبدالله خان (1250- 1322 شمسی) در کابل چشم به جهان گشود. وی ادبيات عرب، فقه، منطق، كلام و حكمت قديم را نزد استادان زیادی فرا گرفت و در جوانی شخصیت علمی و فرهنگی مشهوری شد. قاری عبدالله خان از نخستين آموزگاران مكاتب جديد در افغانستان است و آثار ادبی و فرهنگی متعددی از او به میراث مانده است. کتاب پیش رو مجموعه ای از غزلیات ملک الشعراء قاری عبدالله خان است که به اهتمام دکتر عفت مستشارنیا و توسط نشر عرفان در سال 1379 به چاپ رسیده است. با وجود آنکه بخش عمده این غزلیات به سبک هندی است، به سبب تسلط قاری عبدالله بر فن شعر و سادگی و روانی این اشعار در حد فاصل میان سبک هندی و دوره معاصر قرار می گیرند. سبک ویژه این شاعر توجه به ایهام و تناسب در الفاظ و معانی همراه با روانی و سادگی زبان است. برخی از مضامین و تعابیر و ترکیب های خاص شاعران پیشین نیز در اشعار قاری مشاهده می شود. نخستین چاپ کلیات دیوان ملک الشعراء قاری عبدالله در سال 1330 در کابل و به تصحیح خود وی به چاپ رسیده بود.
جمعیت مردم ایران مخلوط و حتی می توان گفت ممزوج و معجونی از طوایف ماد و پارس است که از زمانهای گذشته تاکنون بیشتر این جمعیت، به مناسبت ملایمت آب و هوا و حاصلخیز بودن اراضی محدوده سلسله جبال زاگرس در این مناطق گرد آمده و در هر شهر و دیاری متناسب با اوضاع اجتماعی محل دارای لهجه ای خاص از زبان اوستا یا پهلوی بوده که شعرا به همان لهجه خاص محلی خود شعر سروده و نویسندگان نیز مطالب مورد نظر خود را با همان زبان ارائه و عرضه کرده اند که امروز کمتر اثری از آنها برجای مانده و اگر بیشتر کنجکاوی کنیم آنها را در بایگانی راکد کتابخانه های بزرگ می یابیم...
مولف در این کتاب اشعار نظیری و عرفی را با هم مقایسه کرده است و برای نشان دادن این که دو شاعر هم زمان و هم سبک در حالی که شباهتهای فراوانی با هم دارند چقدر می توانند با یکدیگر تفاوت داشته باشند و این مقایسه که بین دو شاعر سبک هندی به وجود می آید، جذاب و شیرین به نظر می رسد. نویسنده در ضمن مقایسه، به بررسی و نقد شعر هر دو شاعر هم پرداخته است .