احمد محمود نویسنده بزرگ و چهره ارزشمند و درخشنده داستاننویسی ایران، بیشک، پیشاهنگ نحله داستاننویسی جنوب ایران و یکی از قصهنویسانی است که «قصه جنوب» را ماندگار کرده است. شاید کسانی بگویند قصهنویس، مثل هر هنرمند دیگری به تمام کشور تعلق دارد و نه به یک منطقه مشخص جغرافیایی. بله، درست است اما باید گفت ضمن تایید این مطلب خصوصیات جغرافیایی، شرایط آب و هوایی، زبان و لهجه، ژئوپلتیک ویژه هر منطقه بیشک در کار هنری و ادبی هنرمند و نویسنده تاثیر میگذارد.
نگارنده در این کتابچه، ضمن روایت خاطرهای، علاقه خود را نسبت به زبان اسپرانتو بیان میکند و در انتها اشعاری در توصیف این زبان به نظم در میآورد .
موضوعاتی که در این کتاب درباره انها گفتگو شده است تماما به استناد آیات قرآن و اخبار و احادیث است. قسمت اول راجع به اخلاقیات است. چون راستگویی و فروتنی و رازداری و مهمان نوازی و کمک به مومنین و توکل به خدا و غناء نفس و رضا و تسلیم و صبر و یقین و مذمت دروغگویی و غیبت و بهتان و تکبر و زنا و حسد و نظیر آن. قسمت دوم مجازات کیفری و اجرای عدالت از طرف دادگاه عادلانه مستقر در این دنیا و کیفر اعمال اشخاص متخلف و تنبیه و تنبه دیگران است. مولف سعی نموده به زبانی ساده و انشائی روان حکایات اخلاقی را بر صفحه کتاب آورد. حکایات منقول شامل یک دنیا خلوص، اخلاق، تنبه، تنبیه، عبرت، پند، نصیحت و اندرز است و خواننده را بیش از پیش به برابری و برادری و رافت و مهربانی و مبانی دینی و اخلاقی و ذات واجب الوجود و جهان هستی و مکافات عمل واقف و معتقد می نماید...
نخستین کوشش برای گردآوری داستانهای شاهان و امیران و پهلوانان قدیم در ایران و یونان صورت گرفته. منظومههای «هومر»، «هزیود» و نیز منظومه نیمه تمام «اندئید» اثر «ویرژیل» شاعر قبل از میلاد مسیح و نیز «شاهنامه»ها و «خداینامه»هایی که در ایران باستان وجود داشته از این گونهاند. البته خلق یک اثر هنری حماسی ـ چه به نثر و چه به نظم ـ با یک گزارش جنگی کاملا متفاوت است. تنها شاعران و نویسندگان هنرمند و زیباشناس و نابغهاند که میتوانند رویدادهای مربوط به میدانهای جنگ را به نحوی ماهرانه، استادانه، رسا، دلنشین، بی اینکه شائبهای از حس انزجار و نفرت در آنها به وجود آید به نگارش یا سرایش در آورند.
عمر داستان به قدمت عمر بشر است. انسان غارنشین، انسان بدوی، انسان ماقبل تاریخ، انسان حتی قبل از پدیداری زبان و تکلم با ایما و اشاره، قصه گفته است. انسان با قصه زاده شده و با قصه زیسته و میزید. تاریخ حیات بشر آمیخته عمیق و نیرومندی با قصه و قصهگویی دارد. هر جا تجمعی از انسانها تشکیل شد، قصهها، متلها و داستانهایی گفته و شنیده شده. باید بدانیم که هم ریشگی History به معنایی تاریخ و Story به معنای داستان از همین حقیقت دیرینه تاریخی نشات میگیرد.