کتابخانه مجازی ادبیات

يكي از خصوصيات زبان روسي داشتن گونه استمراري و مطلق افعال مي‌باشد. به عبارت ديگر تقريبا هر عمل را مي‌توان هم با گونه استمراري و هم با گونه مطلق بيان نمود، ولي روند انجام عمل در اين دو گونه متفاوت مي‌باشد. در اين مقاله سعي شده است وجه تمايز اين دو گروه و تا آنجايي كه امكان دارد، طرز بيان اين دو گونه در زبان فارسي مورد بررسي و نتيجه‌گيري قرار گيرد.

يكي از خصوصيات زبان روسي داشتن گونه استمراري و مطلق افعال مي‌باشد. به عبارت ديگر تقريبا هر عمل را مي‌توان هم با گونه استمراري و هم با گونه مطلق بيان نمود، ولي روند انجام عمل در اين دو گونه متفاوت مي‌باشد. در اين مقاله سعي شده است وجه تمايز اين دو گروه و تا آنجايي كه امكان دارد، طرز بيان اين دو گونه در زبان فارسي مورد بررسي و نتيجه‌گيري قرار گيرد.

مقاله حاضر به تشريح وجه تمايز حالت به‌اي ذينفع дательный заинтерecoвaнного) و مخاطب (дательный адресата) در زبان روسي و طرز بيان آنها در زبان فارسي مي‌پردازد. هر دو حالت به طور معمول از چهار عضو تشكيل شده‌اند. عضو اصلي و مهم جمله، واژه‌اي است كه در حالت به اي خواه ذينفع يا مخاطب صرف شده باشد، اين هنگامي است كه در هر دو ساختار از فعل استفاده كنيم. فعل جمله در اينجا داراي هدايت دستوري دوگانه (двойное управление) خواهد بود. در زبان فارسي، مي‌توان نهاد را از ساختار حذف كرد. در اين صورت شناسه فعل، نقش نهاد را ايفا مي‌كند. در زبان روسي، در صورتي كه فعل جمله در زمان حال يا آينده به كار رفته باشد، مي‌توان نهاد را از ساختار حذف كرد. در اين صورت شناسه فعل نقش نهاد را ايفا مي‌كند. در زبان روسي، حذف نهاد از جملاتي كه فعل آنها در زمان گذشته بيان شده‌اند، مجاز نيست. وجه تمايز حالت به اي ذينفع از ساختار مشابه در زبان فارسي، در آن است كه در زبان روسي يكي از اعضاي شركت‌كننده در جمله ضمير شخصي است، در صورتي كه در زبان فارسي، به جاي ضمير شخصي، ضمير ملكي به كار رفته است. در زبان روسي در جملات داراي حالت به اي مخاطب، حرف اضافه به كار نمي‌رود، حال آنكه در ساختارهاي مشابه زبان فارسي، حرف اضافه به كار مي‌رود.