محمدتقی مدرس رضوی (1365 – 1274 شمسی )، محقق، دانشمند، مصحح و استاد دانشگاه بود. وی از سال 1310 به تدریس در مدارس دارالفنون، علمیه، معرفت و شرافت پرداخت و بعدها به سمت استادى دانشكده علوم معقول و منقول منسوب گردید. از وی آثار متعددی بر جای مانده است که برخی از آنها عبارت از: احوال و آثار خواجه نصیرالدین طوسی، تاریخ رجال خراسان، تاریخ مشهد رضوی، تعلیقات حدیقة الحقیقة سنایى و ... می باشند. کتاب پیش رو نسخه تصحیح شده کارنامه بلخ توسط مدرس رضوی می باشد که پس از مقابله با هفت نسخه دیگر تهیه شده است. این اثر سنایی در حدود پانصد بیت می باشد و هنگام توقف شاعر در بلخ سروده شده است. چون این اثر به طریق مزاح سروده شده است، آن را مطایبه نامه نیز می گویند. قابل ذکر است که مثنوی پیش رو تا بیت 488 را در برمی گیرد و در متن آن کاستی وجود دارد. پس از متن کارنامه واژگان و اصطلاحات مربوطه آورده شده اند.
کتاب حاضر مشتمل بر دو گفتار به زبان فرانسوی، به خامه توانای استادان گرامی دکتر صفا و لیوه روسای محترم دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و استراسبورگ و یک مقدمه از نویسنده در معرفی کامل نسخه خطی کتابخانه ملی و دانشگاهی استراسبورگ و شرح یکصد و شصت و هشت بیت از مثنوی گلشن راز که متاسفانه شارح عارف آن تاکنون ناشناخته مانده است. و در آخر تعلیقاتی که برای حل مشکلات و توضیح و تعریف لغات و مصطلحات عرفانی و فلسفی به کوشش نویسنده فراهم گردیده است.
این کتاب اشعار فارسی سیدجعفر موسوی حاوی الف) دو مثنوی در بحر خفیف-مخبون محذوف-یکی تحت عنوان (حدیث نفس) شامل موضوعات مختلف در حدود (1723) بیت، و دیگری (بالاخانه غمها) که از نوشته نویسنده معروف (مصطفی لطفی منفلوطی مصری) برداشته شده است و در حدود (303) بیت می باشد. ب) غزلیات ج) متفرقات د) قطعات
موضوع این رساله خلاصهای از شرح حال و آثار و تالیفات خواجه نصیرالدین طوسی به مناسبت یادبود هفتصدمین سال خواجه نصیر طوسی است که در سال1335 توسط کمیسیون ملی یونسکو در ایران منتشر شده است
اوحدالدین انوری ابیوردی از شعرای بزرگ زبان پارسی و از سخنسرایان نامداری قرن ششم هجری است. بعضی از فضلا درباره مقام وی در شاعری غلو کرده و او را در قصیدهسرایی با فردوسی طوسی و سعدی شیرازی در حماسهسرایی و غزلسرایی همپایه دانسته و در صف اول شعرای پارسی گویش جای دادهاند و این سه تن ـ یعنی فردوسی و سعدی و انوری ـ را پیشوای شعرا و پیمبر سخنوران شمردهاند. هر چند این مقایسه درست نیست، اما او از اساتید مسلم شعر فارسی بوده است. شعرای معاصر و متأخر عموماً به سخنوری او معتقد بوده و توجه خاصی به شعرش نشان داده و در فنون شعری و طرز شاعری از وی پیروی کردهاند. این دیوان از روی 15 نسخه خطی تصحیح شده و در دو جلد منتشر گردیده که جلد اول شامل قصاید و جلد دوم دربرگیرنده مقطعات، غزلیات و رباعیات انوری است.