کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب حاضر مشتمل بر دو گفتار به زبان فرانسوی، به خامه توانای استادان گرامی دکتر صفا و لیوه روسای محترم دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و استراسبورگ و یک مقدمه از نویسنده در معرفی کامل نسخه خطی کتابخانه ملی و دانشگاهی استراسبورگ و شرح یکصد و شصت و هشت بیت از مثنوی گلشن راز که متاسفانه شارح عارف آن تاکنون ناشناخته مانده است. و در آخر تعلیقاتی که برای حل مشکلات و توضیح و تعریف لغات و مصطلحات عرفانی و فلسفی به کوشش نویسنده فراهم گردیده است.

این کتاب اشعار فارسی سیدجعفر موسوی حاوی الف) دو مثنوی در بحر خفیف-مخبون محذوف-یکی تحت عنوان (حدیث نفس) شامل موضوعات مختلف در حدود (1723) بیت، و دیگری (بالاخانه غمها) که از نوشته نویسنده معروف (مصطفی لطفی منفلوطی مصری) برداشته شده است و در حدود (303) بیت می باشد. ب) غزلیات ج) متفرقات د) قطعات

امروزه بیش از هر زمان دیگری جای ادبیات خالی است. در روزگار دویدن و دویدن‌ها و به هیچ کوهی نرسیدن، در روزگار خشم و خشونت و رنگ باختن عاطفه‌های انسانی که صفحه حوادث را می‌خوانیم و با این همه فاجعه روبه‌رو می‌شویم، روزگار مرگ انسانیت، حتی پایان غریزه مهر و محبت مادرانه که می‌خوانیم مادری فرزندش را کشت ... جای ادبیات بیش از هر زمان دیگری خالی است. رسالت ادبیات نشان‌دادن حقیقت‌های جاری زندگی آدمیان است. رسالتی برای اصلاح و بهبود زندگی بشری، با برجسته کردن خطوط پررنگ این تعالی. این رسالت را باید زنده کرد، امروز بشر بیش از هر زمان دیگری محتاج یاری است. نمی‌توان ادبیات را محدود به گذشته و کارکرد و کارایی آن را پایان یافته تلقی کرد.

چهره‌هایی که پیر می‌شوند، چشم‌هایی که به گودی می‌افتند، خط‌هایی که چین می‌شود، چین‌هایی که خط می‌شود، خط‌هایی که عمق خاطره‌هاست، خاطره‌هایی رفته بر باد، دستانی که پیر می‌شود، پاهایی که از رفتن باز می‌ماند، پیری فرا می‌رسد ... احساسات انسان در سراشیبی عمر دریغ و حسرت بر روزهای رفته‌ زندگی، افسوس توانایی و تندرستی و زوال نیروها، از دست رفتن یاران و دوستان و همراهان، خاطره‌هایی که خاموش می‌شوند در مرگ دیگران برای تقسیم و یادآوری هراس از مرگ که لحظه به لحظه نزدیک‌تر می‌شود. این هدف چیزی جز بهتر زیستن، اصلاح و تکامل نیست. در ادبیات گزارش رنج‌های بشری را می‌خوانیم. رنج‌نامه انسان‌ها، شهادت این همه روح، گواهی این همه عمر .... مگر چند بار باید تجربه کرد و چه قدر باید آزمود؟