ابوالمغیث عبدالله بن احمد بن ابی طاهر (244-309 قمری) مشهور به حسین بن منصور حلاج از معروفترین عرفا و شاعران سده سوم هجری بود. عدهای از علمای اسلامی، آموزههای او را مصداق کفرگویی دانسته و حلاج را تکفیر کردند. کتابهای فراوانی چون طاسین الازل و الجوهر الاکبر، طواسین، الکبریت الاحمر، جسم الاکبر و ... به حلاج نسبت داده شده است. کتاب الطواسین با تصحیح لوئی ماسینیون از روی دو نسخه موجود در استانبول و لندن، در سال 1913 در پاریس منتشر شد. متن عربی این کتاب را نگارنده به فارسی ترجمه کرده است. کتاب پیش رو دارای ده بخش : طاسین السراج، طاسین الفهم، طاسین الصفا، طاسین الدایره، طاسین النقطه، طاسین الازل و الالتباس، طاسین المشیئه، طاسین التوحید، طاسین الاسرار فی التوحید و طاسین التنزیه می باشد. محتوای این کتاب، تجارب عرفانی حلاج به زبانی پیچیده است.
حسین بن منصور حلاج در تاریخ بشریت یکی از ستونهای رفیع ایمان، عشق و شرف است، به عنوان شهیدی که همه مکتبهای تفکر اسلامی را تحت تأثیر قرار داده، در دلها جایگاهی خاص برای خود فراهم کرده است. این کتاب یکی از اهداف آن نشان دادن ارتباط حلاج و اقبال است. اثر به دو صورت کتاب طراحی شده و از هفت بخش شکل یافته است: زندگانی حلاج، مجادلات او، اندیشهها و تأثیر او در کتاب اول در چهار بخش آمده است: روزگار او و محیط وی، حیات او و مجادلاتش، اندیشههای او تأثیرات او. کتاب دوم به آثار حلاج اختصاص داده شده و از این بخشها تشکیل شده است: کتاب الطواسین، دیوان حلاج، سخنان حلاج و مناقب او.
حسین بن منصور مشهور به حلاج از عارفان و صوفیان جهان اسلام بود که اختلافات فراوانی درباره مذهب، عقاید و اقدامات او وجود دارد. در برخی منابع تاریخی پنجاه و در مواردی حتی هزار کتاب به او نسبت داده شده است. دیوان اشعار او مجموعهای از اشعار حلاج به زبان عربی است که لویی ماسینیون آنها را از متون کهن صوفیه گردآوری کرد و در این کتاب آن اشعار با ترجمه بیژن الهی آورده شده است.