حسن دهلوی - سعدی هندوستان - از شاعران بزرگ پارسیگوی هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجری و در علو مقام همطراز امیرخسرو دهلوی و همعصر و دوست و معاشر و مصاحب اوست و تخلص وی در اشعار حسن بوده است. در این دوره بود که بر اثر حمله مغول عده کثیری ار دانشمندان و عالمان دین و صوفیان و ادبیان و شاعران ایرانینژاد به شمال هندوستان پناهنده شدند و در غالب شهرهای آباد آن نواحی سکونت گزیدند. در چنین دوره درخشانی از عهد استیلای ادب و فرهنگ ایرانی در هندوستان است که دو شاعر جلیل القدر مانند امیرحسن دهلوی و امیرخسرو دهلوی پرورش یافتند، دیرگاهی را با هم به دوستی و مصادقت گذراندند و هر دو آثار ارزندهای از خود به یادگار گذاردند. آثار آشنایی حسن با صوفیان و گرایش به اعتقادات ایشان در غزلها و مثنویهای او مشهود است. خدمات درباری حسن دهلوی مدتی پیش از آشنایی او با خسرو آغاز شد و پس از آشنایی دیرگاه با یکدیگر در خدمات درباری اشتراک داشتند. مجموع اشعار دیوان امیرحسن دهلوی متجاوز از نه هزار بیت و شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، رباعیات و مثنوی است. مقدمه این دیوان به زبان اردو است و سپس به این ترتیب دیوان آمده است: غزلیات، رباعیات و متفرقات، قصاید و مثنویات.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
( ...وحشي در اشعار خود بيشتر توجّه به روحيّات داشته و بيان احساسات دروني خويش و سينة آتش افروز و دل پرسوز خويش را مينمايد. قصايد وحشي داراي مرتبة بلند است و غزليّات، حكايتي از دل پردرد او. دو مسمّط دلپذير از او به يادگار باقي مانده كه بسيار مشهور است، امّا به حكم انصاف، وحشي بهتر از هر كس توانسته است از نظامي تقليد بنمايد و خلدبرين را كه در مقابل مخزنالاسرار نظامي ساخته، بهتر از سايرين پرداخته است.)