سلاطین تیموری هرات در سراسر این دوره که تقریبا یک قرن طول کشید، یعنی از سال 807 ـ 912 هـ.ق تمدنی را ایجاد کردند و رنسانس باشکوهی را به میان آوردند. سلاطین، وزرا، شاعران، هنرمندان و پهلوانانی را به میدان کشیدند که نظیر آن در سایر دورههای تاریخ آسیا و سرزمین افغانستان کمتر سراغ شده میتواند. بهویژه دوره عروج تیموریها زمانی بود که اولاد تیمور همه خراسانی، افغانی، هراتی و کابلی شده بودند و با کلتور و مدنیت مزج گردیدند و به شمول شاهرخ، بایسنقر، ابوالقاسم بایر، سلطان ابوسعید و سلطان حسین میرزا و ظهیرالدین محمد بابر و اولاد او در هند که همه آنها، دوره و عصر طلایی آرت، ادب، شعر، تصوف و دانش را ایجاد کردند و مشوق آن شدند. در این کتاب این دوره شکوفایی هرات در این عصر بررسی شده است.
سکهها در مطالعه چگونگی اوضاع اقتصادی نظام اجتماعی و سیاست پولی ـ مالی، منابع کتبی تاریخی مهم میباشند. در عین حال آنها سند حقیقی که در تعیین نمودن روابط اقتصادی ـ تجارتی گذشته در تاریخ، وقایع تاریخی، سالنامههای تاریخ خاندانها و نامهای ثبتنشده حکمرانان در منابع کتبی و سالهای آنها، اطلاعات تاریخی پرارزش را میدهند، به شمار میروند. این کتاب بر اساس کلکسیونهای موجود در شعبه سکهشناسی موزه دولتی تاریخ ازبکستان و همچنین بر اساس پولهای نقرهای و مسی امیرتیمور و بازماندگان وی در داخل دو دفینه کشفشده که مربوط به اواخر قرن چهاردهم و اوایل قرن پانزدهم بود، تهیه شده است.
این کتاب برداشت و تحلیل تازهای درباره شخصیت یکی از بزرگترین فرمانروایان حادثهساز تاریخ حوزه تمدن ایرانی است که توسط دانشمندی از همین خطی که بیش از نیم قرن در تاریخ آسیای میانه بهویژه تاریخ تیموریان تحقیق کرده است، نوشته شده است. نکته مهم درباره این کتاب نظر مؤلف درباره فرهنگ و تمدن ایرانی است. وی معتقد است تاریخ کشورهای آسیای میانه و به طور کلی کشورهای حوزه تمدنی ایرانی، بدون بررسی تاریخ ایران امکانپذیر نیست و به همین دلیل اصرار دارد در هر تجزیه و تحلیل و در هر شرایطی که تاریخ و فرهنگ و تمدن این کشورها تعریف و تحلیل و تدوین میشود، جایگاه ایران برجسته و محفوظ بماند.
نویسنده در این کتاب با بررسی و تحقیق درباره بخشی از تاریخ تمدن و فرهنگ که به دوران درخشان حکومت جانشینان تیمور در هرات اختصاص یافته است، از دوره معاصر فراتر رفته و پایههای استوار دورههای پیشین را برای بنای آینده مطالعه و بررسی کرده است. فصلهای اول و دوم کتاب در حکم مقدمهای است برای فصول بعدی و در فصلهای سوم و چهارم نیز بر دورههای شاهرخ میرزا و سلطان حسین بایقرا تکیه شده است که در شمار درخشانترین دورهها در تاریخ تیموریان محسوب میشوند. در فصل چهارم مدار سخن بر معرفی و بررسی شخصیت و آثار امیرعلیشیر نوایی، مولانا عبدالرحمن جامی و استاد کمالالدین بهزاد گشته است.