بیتردید در کتابهای عرضهشده به عنوان کتابهای کودکان و نوجوانان، بد و خوب، زیانبخش و بهرهآور، ناب و آب، سره و ناسره در کنار هم در معرض فروش قرار میگیرد و کار انتخاب کتاب برای کودکان و نوجوانان چندان آسان به نظر نمیرسد؛ بهویژه هنگامی که توجه شود که کتابهایی در زمینه شناسایی ادبیات کودکان به زبان ما نگاشته شده است، به ده جلد هم نمیرسد. آنچه در صفحات این کتاب از نظر خواننده میگذرد، کوششی در حد توانایی است برای شناساندن ادبیات کودک و هدفها و مصداقها و کاربردهایش.
نادر ابراهیمی بیشتر به اعتبار دلبستگی به کودکی، کودکان و ادبیات کودک برای نویسندگان کودک و نوجوان و به تبع آن «انجمن نویسندگان کودک و نوجوان» مطرح بوده و هست و این ویژهنامه، همین وجه از جمیع وجوه او را در نظر گرفته است؛ گرچه گاه نویسندگانی با نگاهی بزرگسالانه، تعلقات بزرگسالانه یا حتی علایق سیاسیاش را نیز ذکر کردهاند؛ اما محور این مقالهها نادر ابراهیمی نویسنده کودکان و نوجوانان است.
این کتاب دربرگیرنده نوشتارهایی درباره جنبههای مختلف ادبیات کودکان است و به قلم متخصصان فن و پیشکسوتان به رشته تحریر درآمده است. شاعر و نویسنده و ادیتور و کتابداری که در این جزوه سخن میگویند، از احساسات و تجربیات خویش صحبت میکنند. مقاله متخصصانی چون پل هازار و ژلالپمن نتیجه سالها مطالعه و تجربه دقیق علمی است. عناوین برخی از نوشتارها بدین ترتیب است: کتابهای مصور و فکر صلح، وضع کتابهای کودکان چگونه است، کمک تلویزیون به کتابخوانی کودکان، شعر برای کودکان و ... .
مولف خود کتاب «المخلاه توبره» را کتابی فاخر دانسته و در آغاز کتاب کشکول در باره اش می نویسد: " ...همان کتاب که از هر چیزی نیک ترین و از شیرین ترینش را در خود دارد و درآغاز جوانی بدان پرداخته ام وآن را تکه تکه گرد کرده، انتظام داده وآنچه را که به روزگار حاصلم گشته بود، و چیزهایی را که دل خواهد و دیده لذت دهد، در آن نهاده ام... نسیم قدسی که مشام را آهنگین می کند و دستاوردهای انسی که دلهای پوسیده را زنده می کند و ابیات نغزی که به روانی از ساغر نوشیده می افتد، و داستانهایی مفتون کننده که به نفاست با روح آدمی در می آمیزد و عروسان معانی که گویی مرواریدهای پراکنده است و مسائلی گران قدر که شایسته است با حروف نور بر سیمای حور نگاشته آید..." به سخن دیگر «المخلاه = توبره» نیز چون کشکول مجموعه و تالیفی از مطالب گوناگون، نظم و نثر، لطیفه و نغز، پند و اندرز و نوادر حکایات و ظرایف کرامات است که چند سالی از این جا و آن جا گرد و بازنویسی شده است. از آنجا که شیخ بهایی در این کتاب بسیاری از مطالب را با " گفت " می آغازد بی آنکه نشانه ای از فاعل این فعل در جایی بنویسد و همین امر از ارزش کتاب به عنوان منبع و مرجع می کاهد.