فردوسی سخنوری است که پربارترین، ارزشمندترین، عبرتانگیزترین و زندهترین اثر ادبیات داستانی جهان را آفریده است. صدها سخنور بزرگ با آثار گرانبهای خود، گنجینه معنوی، ملی و جهانی را غنیتر و پربارتر کردهاند، اما کمتر کسی را میتوان یافت که چون فردوسی، آثارش بنیان تمدن تودهها را تشکیل داده و در رشد معنوی جوامع، در محکومیت جنگ و برقراری صلح، پیوسته سهیم بوده باشد. در این کتاب درباره فردوسی و شاهنامه و تأثیرگذاری آن در منطقه و سرزمین قفقاز بحث و بررسی صورت گرفته است. در پیوست کتاب نیز ابتدا به تأثیرپذیری نیکولای گاوریلویچ چرنیشفسکی (1828 ـ 1889) نویسنده روسی از فردوسی پرداخته شده و پیوست دوم نوشتاری است درباره مثنوی یوسف و زلیخا که نویسنده معتقد است از آن فردوسی نیست.
این کتاب فرهنگی است مشتمل بر کلیه نامهای خاص مردم، جانوران، کوهها، رودها و ... موجود در شاهنامه فردوسی. هدف مؤلف در تهیه این کتاب آن بوده است که شاهنامهخوانان و پژوهشگران با کمترین اتلاف وقت، شرحی کامل درباره نام مدنظر به دست آورند. نگارنده برای انتخاب مدخلهای اصلی، پایه کار را بر شاهنامه چاپ آکادمی علوم اتحاد شوروی نهاده و با آنکه گاهی گونه دیگری را صحیحتر میدانست، با این وجود نام آوردهشده در متن این کتاب را مدخل اصلی و گونههای دیگر را ارجاعی قرار داده است. در پایان هر شرح نیز شمارههای ابیاتی که نام مدنظر در آنها نقشی دارد، داده شده است.
از زمان قدیم درباره شاهنامه فردوسی کتابهای مختلفی از جمله فرهنگ لغات شاهنامه نوشته شده است؛ یکی از این کتابهای معروف، «فرهنگ لغات شاهنامه» عبدالقادر بغدادی است که تا روزگار کنونی حفظ شده است. وی این کتاب را در اواسط قرن یازدهم هجری قمری به زبان ترکی استانبولی به رشته تحریر درآورده است. این فرهنگ را یکی از جامعترین فرهنگ لغات شاهنامه موجود در جهان دانستهاند. مجموع مدخلهای این اثر بالغ بر 1598 فقره است که با احتساب واژههایی که به مناسبتهای مختلف ذیل برخی از مدخلها وجود دارد، میتوان تعداد واژهها را بسیار بیشتر از این مقدار دانست. نویسنده بعد از انتخاب واژه فارسی، معادل ترکیاش را آورده و سپس مثالهای لازم را ذکر کرده است.