کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب گل سرسبد مشحون از برگزیده اشعاری است که شاعران بلند آوازه ایران در طول چهارده قرن درباره عظمت مقام امیرالمومنین (ع) سروده اند و بر ارباب دانش و خرد پوشیده نیست که تدوین چنین کتابی صرف وقت بسیار می خواهد و مخصوصا به آقای علی اکبر خان پیروی شاعر آل محمد به مناسبت این توفیق باید تبریک گفت که دیوان ده ها و شاید بیش از صد شاعر توانا را از قرنهای گذشته تا عصر حاضر از روی شوق و حوصله و پشتکار مطالعه کرده و از میان آنها بهترین اشعار را در پیرامون مقام و مرتبت امیرالمومنین برگزیده اند و این اقدام به اعتقاد نویسنده این سطور براستی یک ابتکار شاعرانه است که چنین همتی تا به حال از کسی دیده نشده است و اگر هم شده باشد مسلما به این پایه و مایه نیست...

سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.

این فرهنگ در چهار بخش تنظیم شده است: زن در شاه‌نامه و در نگاه فردوسی، زنان نام‌دار شاه‌نامه، زنان بی‌نام شاه‌نامه و چند مدخل دیگر، و نام‌های عام و عناوین و صفت‌های جایگزین. در بخش نخست از جایگاه زن در تاریخ و ذهن مردم سخن گفته شده است. در بخش‌های دوم و سوم از زنان «نام‌دار» و «بی‌نام» شاه‌نامه سخن گفته شده است؛ منظور از زنان «نام‌دار» زنانی است که هم در رویدادهای افسانه‌ای یا تاریخی شاه‌نامه حضور دارند و هم نام‌شاه در این مأخذ یا مآخذ دیگر به ثبت رسیده است. زنان «بی‌نام» عمدتاً به زنانی اطلاق شده که اگرچه عامل‌اند، ولی نام خاصی از آنان در میان نیست.

موضوعی که من قصد طرح آن را دارم، حاصل رویکردی است که گروه‌های مختلف پژوهشی و مفسران و شارحان شاهنامه به «داستان رستم و سهراب» دارند. دوستان شاهنامه پژوه می‌دانند که گروهی از محققان بر این باورند که سهراب پس رستم نبوده است و چون جوان برومندی از سرزمین توران مرز ما را در نوردیده است و از ساحل جیحون تا بلخ را به آتش و آشوب کشانده است و دژ سپید را تسخیر کرده است و هجیر را به اسارت برده است و پشت جهان پهلوان‌مان را به خاک رسانده است به نیزه‌ای هفتاد میخ طویله از خرگاه پادشاه‌مان ـ کاووس ـ برکنده است، ناسیونالیسم تحریک شده و دردمند ما به این نتیجه رسیده است که بگوید ممکن نیست کسی بتواند رستم ما را غرقه در خاک کند، مگر این که از نژاد همو بوده باشد.