سیداحمد هاتف اصفهانی از شعرای نامدار قرن دوازدهم هجری است که در انواع سخن از قصیده و غزل و قطعه دستی قوی داشته با این حال عمده شهرتش به سبب ترجیعبند عارفانه و لطیف اوست که زبانزد خاص و عام بوده و وی را از دیگر معاصران و همگنانش چون شعله، مشتاق، آذر، نصیر، عاشق و صباحی مشهورتر کرده است. دیوان این گوینده شیرینبیان در سال 1314 شمسی برای نخستین بار منتشر شده است؛ این چاپ از روی متن اولیه کتاب تجدید طبع گردیده و به انضمام آن اشعار رشحه دختر هاتف نیز آورده شده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
این کتابچه که در ضمیمه کتاب سال فردوسی به انتشار درآمده، دربرگیرنده ترجیعبند معروفی از هاتف اصفهانی و مخمس مشهوری از شیخ بهاءالدین آملی میباشد.
سیداحمد هاتف اصفهانی از جمله جماعتی است که ابتدا در اصفهان جزء حلقه ملازمان و شاگردان میرسید علی مشتاق بوده و به تبعیت و هدایت او در خط تقلید از سبک کلام فصحای قدیم میکرده و بعد از آن صاحب اسم و اعتبار مخصوصی شده است. دیوان او دربرگیرنده حدود پنج هزار بیت است. غزلیاتش بیشتر تقلید شیخ و خواجه است و غالب آنها لطیف و حاوی مضامین عاشقانه دلکش است و حق این است که نمیتوان بعضی از ابیات او را از ابیات شیخ و خواجه مشخص کرد.