صابر همدانی و رنجی در سوقدادن کی فر به سوی شاعری نقشی مؤثر داشتند و پس از آنکه به شاعری مشغول شد، حسن اتفاق او را به محفل ادیبی راهنمایی نمود که میمنت تشنگان وادی ادب را از منبع فضل و کمال سیراب میساخت و از هیچکس هم مزدی نمیخواست. کیفر از یمن توجه این سخنسنجان عالیقدر سخن سره از ناسره را بازشناخت و در نتیجه راهنماییهای استاد قادر به گفتن انواع نظم شد و وارد هر میدانی شده، روسفید بیرون آمده است.
ترجمه دعای کمیل در سیاق نثر-دررشته نظم از نصیرالدین امیرصادقی در سال 1373 انجام شده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
طبیب اصفهانی از سادات موسوی اصفهان بود. نیاکان وی در روزگار شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچیدند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیمباشی شاه سلطان حسین صفوی بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت. ویژگیهای شعر طبیب اصفهانی ( قرن دوازدهم ) را میتوان چنین برشمرد: انس و الفت زیاد با غم، آهنگین و روان بودن، روح دینی داشتن ،بیان حال شاعر، شرح وقایع، استفاده از ضربالمثلهای رایج میان مردم؛ پندآموزبودن، استفاده فراوان از صنعت تلمیح، موجز بیانی، دارای کلمات سالم (دور از کنایه و استعاره). طبیب اصفهانی شاعر دوزبانه بوده و شعر را به فارسی و عربی میسروده است. محققان، اشعار عربی او را نیز بهای بلند داده، بسیار فصیح و در حد اعجاز دانستهاند.