پییر کرنی اولین شاعر و تراژدینویس هنرمند و نابغه دوره کلاسیک ادبیات فرانسه در قرن هفدهم میلادی است. کرنی اول شاعر نابغه و هنرمندی است که با تألیف «لوسید» و نمایش آن در اواخر سال 1636 نمونه کامل و سرمشق جامع تراژدی منظم کلاسیک را بر وفق آداب و قواعدی که تراژدینویسان مشهور یونان و روم وضع نموده و در آثار خود به کار بسته بودند، در زبان و ادبیات فرانسه به وجود آورد. در این کتاب سه نمایشنامه از آثار کرنی با عناوین لوسید، سیننا و سورنا ترجمه شده است. همچنین مقاله جامعی در باب شرح احوال و آثار شاعر و نویسنده مشهور فرانسوی نیز در این کتاب گنجانده شده است.
تاریخ ایران در دوره استیلای خلفای تازی پر از جانفشانیهای مردانه است. یکی از بزرگان این گروه که میتوان او را از بنیادگذاران ایران بعد از اسلام دانست، حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی گوینده شاهنامه است. او آرزوها و خشمها و ستمکشیدگیهای ایرانیان آن زمان را با بیانی آسمانی و توانایی خاصی در شاهکار جاودانی خود بیان کرده است. نویسنده در این کتاب بعد از آوردن مقدماتی درباره شعر و شاهنامه فردوسی، سناریویی از زندگی فردوسی را به نگارش درآورده است.
از جمله کسانی که در هندوستان علاقه وافری به زبان و ادب فارسی داشته، داراشکوه پسر شاهجهان است. او عشق فراوانی به ادبیات سانسکریت داشته و به ابتکارش یک سلسله ترجمه نوادر ادبی سانسکریت به زبان شیرین فارسی انجام گرفته است. یکی از منشیان دانشمند او به نام بنوالی داس، به ترجمه نمایشنامهای از زبان سانسکریت با عنوان «گلزار حال» به زبان فارسی همت گمارده و بهخوبی از عهده آن برآمده است. بنوالی داس این حکایت را از کتاب «پرابود چاندر ودیا» اثر کرشنداس اقتباس و آن را به زبانی سحرانگیز و قلمی افسونگر به سبک دیرین هند به صورت لطیفی درآورد. در این کتاب این متن تصحیح شده است.