انقلاب مشروطیت ایران از لحاظ دارابودن شعرای عصر خود، بیتردید در ردیف نخستین انقلابهای جهان قرار دارد. منظور از شعرای عصر مشروطیت به طور کلی تمامی گویندگانی هستند که در دورههای مختلف انقلاب، اشعاری با محتوای سیاسی و اجتماعی سرودهاند یا به گونهای اشعارشان از فضای عصر آزادی و مشروطهخواهی و ارزشها و آرمانهای آن دوره تأثیر پذیرفته است. اشعار گویندگان عصر مشروطه به لحاظ محتوا به دو بخش تفکیک میشود: اشعاری با مضامین سیاسی و اشعاری با مضامین اجتماعی. در این کتاب این دو موضوع بررسی شده است.
رساله «یک کلمه» مهمترین اثر میرزا یوسفخان تبریزی معروف به مستشارالدوله، رجل سیاسی و روشنفکر عهد ناصرالدین شاه قاجار، به احتمال زیاد نخستین اثر برجایمانده از جنبش روشنفکری دینی به زبان فارسی است. مستشارالدوله در این رساله میکوشد تا نشان دهد اصول تجدد و تجددخواهی در زمینۀ نهاد سیاست و قانونگذاری نهتنها با تعالیم و احکام دین اسلام ناسازگاری ندارند، بلکه بهآسانی از این تعالیم و احکام استنباط و استخراج و استنتاج میتواند شد. در پایان کتاب نوشتارهایی متفرقه از مستشارالدوله آورده شده است.
ادبیات زمینهساز مشروطه در قلمرو نثر و نظم با نویسندگان و شاعرانی چون: میرزا فتحعلی آخوندزاده، عبدالرحیم طالبوف تبریزی، زینالعابدین مراغهای، «حاج سیاح»، میرزا علی اكبر طاهرزاده صابر، میرزا آقاخان كرمانی، «ادیب الممالك فراهانی»، «ایرج میرزا» و به هنگام در گرفتن امواج نهضت با تصانیف «عارف قزوینی» و برخی منظومههای او قدم به عرصه گذاشت. ادبیات مشروطه را در قلمرو نثر و نظم میتوان مورد بررسی قرار داد. در این کتاب و در دو فصل به گونهای اجمالی به بررسی آراء و آثار این افراد پرداخته شده است.
انقلاب مشروطیت ایران همانند سایر انقلابات بزرگ سبب ایجاد مجموعهای از نهادها و ارگانهای دموکراتیک و انقلابی مانند قانون اساسی، مجلس شورای ملی، مطبوعات آزاد و انجمنها گردید که بیتردید باید آنها را مهمترین دستاوردهای این تحول بزرگ سیاسی و اجتماعی بدانیم. در این زمینه انجمنهای صدر مشروطیت نه تنها یکی از اصیلترین و بدیعترین پدیدههای این دوره پرحادثه از تاریخ ایران، بلکه نشاندهنده گستردگی ابعاد نهضت ضداستبدادی و آزادیخواهانه مردمی هستند که پس از گذراندن چند هزار سال در کابوس استبداد کهنسال ایرانی برای اولین بار به صحنه مبارزات فعال سیاسی و اجتماعی کشانیده شدهاند و به صورتی مستقیم و بلاواسطه تمایل آشکاری به مشارکت در حیات سیاسی کشور از خود نشان میدهند. به نوشته روزنامه حبلالمتین تا حدود یک سال و نیم بعد از اعلان مشروطیت در سراسر ایران و نقاطی که ایرانیان در آن به سر میبردند، بیش از هزار انجمن تاسیس گردید پیدایش خودجوش (بدون نقشه و برنامه) انجمنها و اقبال بیسابقه مردم ایران به آنها شاهدی انکارناپذیر از عزم آنها به دخالت در سرنوشت خود و مشارکت در امر اداره کشور است.