این کتاب، هفتمین نشریه وزارت فرهنگ و هنر درباره بررسیهای مردمشناسی در شاهنامه فردوسی است. چنانکه از شاهنامه برمیآید، دربار ایران بزرگترین دربار جهان و دارای آیین و رسمهای ویژه خویش بوده است. برای فراهم کردن و نشان دادن این رسوم، نویسنده آن را به چهار فصل به این ترتیب بخش کرده است: کار، رفتار، کردار، معتقدات ویژه و سنت شهریاران در کارهای پادشاهی از روی آیین؛ رفتار، کردار و معتقدات ویژه مردم از روی آیین در برابر پادشاه؛ رسمها و تشریفات درباری؛ سازمان دربار.
"مردمشناسی ایران "اولین شماره از مجموعه حاضر، حاوی سلسله مقالاتی است از "سید علی اصغر شریعتزاده "در خصوص فرهنگ عامه، آداب و رسوم و انسانشناسی مردم نقاط مختلف ایران که با این عناوین به طبع رسیده است :سنت، نقارهخانه آستان قدس رضوی، آداب میزبان در اسلام، پوشاک محلی ایران، آلاچیق ترکمن، مسکن سنتی در سیستان و بلوچستان، ترانههای عامیانه میامی، و تعزیه .
گیلان نامه "مجموعه مقالاتی است در زمینه تاریخ، فرهنگ، هنر، زبان، ادبیات و مردمشناسی منطقه گیلان .جلد دوم این مجموعه شامل مقالاتی است از نویسندگان مختلف با این عناوین کبریت سازی در گیلان از احمد اداره چی گیلانی؛ صندوق بولاکی از محمد الطافی؛ گزارش سلیمان خان مهندس از راههای گیلان از محمد باقری؛ خورشید خانم سراینده چند قطعه فولکلوریک از رحیم چراغی؛ عناصر ممتاز در تصوف رایج در گیلان از محمد روشن؛ لغات و اصطلاحات گیلکی در توتونکاری از عزت الله زرندیان؛ خان احمدخان گیلانی از صادق سجادی .....
چنانکه از شاهنامه بر می آید پادشاهان ایران در گزینش ولیعهد خویش آزاد بوده اند. چون او پای به جهان می نهاد در پرورش او کوتاهی نمی کردند و او را به دایگان می سپردند و از گزندش نگهداری می نمودند. کودک تا چهارسالگی شیر میخورد و پس از آن دوران آموزشی از پنج سالگی آغاز می گشت و هنرهای گوناگونی را که دانستنشان بایسته شاهان است به او می آموختند. در هفت سالگی رسم میدان و هماوردخواهی و چوگان بازی بر آن افزوده می شد و در هشتمین سال آئین تخت و کلاه را می آموختند و در دوازده سالگی از آموزگار بی نیاز می گشتند. کسانی که او را آموزش می دادند آموزگاران، سخنگویان، اخترشماران، فرزانگان، موبدان، کاردانان، هندسه دانان، دانندگان، مردان دانش پذیر و یادگیر، فرهنگیان، بخردان و پهلوانان نامی بودند...
کتاب شاه و سپاه بر پایه شاهنامه فردوسی ششمین نشریه وزارت فرهنگ و هنر درباره بررسیهای مردم شناسی در شاهنامه فردوسی است که توسط علیقلی اعتماد مقدم در سال 1349 نگاشته شده است