در قرن بیستم بیش از قرون گذشته در ایران شاعر به وجود آمده و علت آن این است که در ابتدای این قرن رژیم استبداد به مشروطیت بدل شد و مردم حساس و روشنفکر که دارای قریحه ادبی بودند، توانستند زیر لوای آزادی افکار خود را در قالب نظم بیان کنند. شاعرانی چون ادیب پیشاوری، صبوری ملکالشعرا، فرصت شیرازی، شهریار تبریزی، حبیب یغمایی، ابراهیم صهبا، ابوالقاسم حالت، فرخی یزدی و .... که دیوان اشعار آنان منتشر شده و همچنین عدهای که اشعار آنان (در زمان طبع این کتاب) هنوز منتشر نشده است؛ چون دکتر خانلری، استاد همایی و .... که نمونهای از اشعار هر دو گروه در این کتاب گردآوری شده است.
کتاب گل سرسبد مشحون از برگزیده اشعاری است که شاعران بلند آوازه ایران در طول چهارده قرن درباره عظمت مقام امیرالمومنین (ع) سروده اند و بر ارباب دانش و خرد پوشیده نیست که تدوین چنین کتابی صرف وقت بسیار می خواهد و مخصوصا به آقای علی اکبر خان پیروی شاعر آل محمد به مناسبت این توفیق باید تبریک گفت که دیوان ده ها و شاید بیش از صد شاعر توانا را از قرنهای گذشته تا عصر حاضر از روی شوق و حوصله و پشتکار مطالعه کرده و از میان آنها بهترین اشعار را در پیرامون مقام و مرتبت امیرالمومنین برگزیده اند و این اقدام به اعتقاد نویسنده این سطور براستی یک ابتکار شاعرانه است که چنین همتی تا به حال از کسی دیده نشده است و اگر هم شده باشد مسلما به این پایه و مایه نیست...
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
یحیی سمیعیان متخلص و مشهور به «ریحان» در سال 1313 قمری در تهران به دنیا آمد. در پانزدهسالگی به همراه خانواده به مشهد مقدس رفت و در کلاس هفتم نخستین شعر خود را در روزنامه نوبهار منتشر کرد. او پس از یک دوره همکاری با مطبوعات در مشهد و تهران و عضویت در تشکلهای ادبی و فرهنگی، روزنامهنگار شد و به عنوان مدیر و سردبیر «گل زرد» و «نوروز» را منتشر کرد. «باغچه ریحان» دربرگیرنده بخشی از اشعار اوست که در قالب غزل و قصیده در این کتاب انتشار یافتهاند. او در سال اسفندماه سال 1363 بدرود حیات گفت.