در این مقاله کتاب «زبان پراچی: بررسی دستوری» نوشته و.آ. یفیموف نقد و بررسی و معرفی شده است. پراچی یکی از زبانهای ایرانی است که برخی از پژوهشگران آن را متعلق به گروه زبانهای ایرانی شرقی (جنوب شرقی) و برخی دیگر جزء زبانهای ایرانی غربی (شمال غربی) دانستهاند. به این زبان در حال حاضر در دره شُتل، پَچغان و غچولان در شمال شرقی کابل صحبت میشود.
مولف در این کتاب اشعار نظیری و عرفی را با هم مقایسه کرده است و برای نشان دادن این که دو شاعر هم زمان و هم سبک در حالی که شباهتهای فراوانی با هم دارند چقدر می توانند با یکدیگر تفاوت داشته باشند و این مقایسه که بین دو شاعر سبک هندی به وجود می آید، جذاب و شیرین به نظر می رسد. نویسنده در ضمن مقایسه، به بررسی و نقد شعر هر دو شاعر هم پرداخته است .
محمدجعفر طاهری میگوید: دورنمای جشن دوهزار و پانصد ساله ایران آنچنان نظرم را به خود جلب نمود که لازم دانستم حقیقت را که در یک عمر طولانی از طریق الهامات و تجربیات و اطلاعات صحیح بدست آورده برای بیداری هم میهنان عزیز و آیندگان بی خبر از واقعات در این دفتر به رسم یادگار به رشته تحریر در آورم و به دلیل جشن دوهزار و پانصد ساله بنام کورش کبیر درصدد برآمدم بدانم این شخص کیست و این همه تشکیلات و غوغای عظیمی که برای او فراهم نموده اند چیست؟ ....
در این مقاله به نقد و بررسی کتاب گویش سیوندی از دید همزمانی ـ تاریخی، نوشته اِ. ک. مالچانووا، پرداخته شده است. سیوندی، گویش اهالی سوند، منطقهای تقریباً در 80 کلیومتری شمال شیراز در استان فارسی در جنوب غربی ایران است. این گویش متعلق به گروه شمال غربی زبانهای ایرانی است. درباره پیشینه و خاستگاه گویش سیوندی نظریات گوناگون مطرح شده است.
مجموعهای به نام زبانهای دنیا در مسکو به زبان روسی منتشر شده است؛ جلد اول از زبانهای ایرانی این مجموعه به گویشهای ایرانی جنوب غربی اختصاص دارد. از آنجا که گویشهای بشکردی، کردشولی و کمزاری از این گروه در ایران کمتر مورد تحقیق و بررسی واقع شده و تا حدودی ناشناختهاند، از میان دیگر گویشهای جنوب غربی برای ترجمه برگزیده شدند. نخستین بار در کتاب فلایر از گروه گویشهای بشکردی/ بشاکردی یاد شده است؛ اما بیشتر مطلب زبانشناختی این گروه از گویشها که فلایر گرآورده بود، از بین رفته است. گرشویچ در 1956 به بشکرد سفر کرد؛ مطالب او به طور کامل منتشر نشد، اما در برخی از آثارش از آنها استفاده کرد. دراین مقاله از تحقیقات گ. مورگنشتیرنه و نیز پ.اُ. شروو (لهجه هرمز و میناب) استفاده شده است.