نویسنده در آغاز دربارهی هویت فرهنگ و هنر بحث میکند و طی آن خاطرنشان میسازد که هویت ایرانی اسلامی، بیش از هرچیزی در هنر و انواع گوناگون آن جلوهگر شده است. وی سپس اطلاعات گوناگونی در خصوص خوشنویس، تذهیب و جلید، نگارگری، نقاشی، مرقعات، معماری و موسیقی در عهد صفوی یا مکتب اصفهان، به دست میدهد. به تصریح نویسنده: مکتبهای خوشنویسی هرات و تبریز در واقع زمینهساز هنر درخشان و خوشنویسان مکتب اصفهان گردیدهاند. در دورهی شاهعباس صفوی (996 - 1038 ق) که خود از پایهگذاران مکتب اصفهان بود، خوشنویسان ایرانی بزرگی از جمله میرعماد، علیرضا عباسی و احمد نیریزی خوش درخشیدند. صنعت تذهیب نیز پس از آن که در دورهی تیموری رشد فزایندهای در ایران پیدا کرد، در عهد صفوی ادامه یافت و پس از تبریز و قزوین، شهر اصفهان مرکز اینگونهی هنری شد. از میان مذهبان مشهور مکتب اصفهان میتوان ملا هلال مذهب، غیاثالدین مذهب و حسین مذهب را نام برد. با آغاز حکومت شاهعباس بزرگ و جذب هنرمندان رشتههای گوناگون هنری به دربار آن پادشاه، هنرمندان نقاش و نگارگر بسیاری ظهور کردند که از آن میان میتوان از رضا عباسی، بنیانگذار برجستهی مکتب نقاشی اصفهان و شاگردان او یاد کرد. رضا عباسی که از میان آثار بسیارش میتوان به نقاشی و نگارههای دو نسخهی خطی شاهنامهی موجود در موزهی متروپولتین نیویورک اشاره کرد، شاگردان بسیاری نیز پرورش داد. دیگر نقاش برجستهی عهد صفوی، محمد زمان نام داشت که در کار تذهیب، قلمدانسازی و خوشنویسی نیز ماهر بود. او در نقاشی به نگرش تازهای دست یافت که به شیوهی محمد زمان شهرت گرفت. از آثار او میتوان از نقاشی و تکمیل سه صفحهی سفید و خالی نسخهای از خمسهی نظامی گنجهای به خط شاه محمود نیشابوری و یا آثاری از نقاشان مشهوری چون میرک، سلطان محمد و میرسید علی اشاره کرد. هنر معماری نیز در مکتب اصفهان جایگاه ویژهای دارد، چنان که عمارت یا کاخ عالیقاپو، مسجد شیخ لطفالله و کاخ هشت بهشت از شاهکارهای معماری این دوره به شمار میروند. موسیقی نیز در دورهی شاهعباس حیاتی تازه یافت. از میان موسیقیدانان این عهد میرزا محمد کمانچهای، استاد یوسف مردود و احمد کمانچهای چهرهی شاخصی داشتند.
از انواع آثار منثور فارسی که اهمیت آنرا نباید نادیده گرفت مکاتیب و رسائل است. رسائل اعم از آنکه اخوانی باشد یا سلطانی چه در ادب فارسی و چه در ادب عربی از جهات گوناگون شایسته تحقیق و مطالعه است. این نامه ها که از دست تصاریف زمان به سلامت جسته است همه از ادیبان بزرگ و نام آوریست که در ادوار مختلف تاریخ ادبی ایران شهرت داشته و در صف مقدم ادیبان و عالمان زمان واقع بوده اند. به همین سبب مطالعه در آنها از باب اطلاع بر دقایق لغوی و دستوری زبان فارسی نتایج سودمندی ببار می آورد. مولف کتاب تنها منشات دوره صفویه را از حیث مطالعه در سبک و روش نگارش و مطالب و موضوعات آنها به مورد تحقیق درآورده است و با نمونه هایی از آنها که در کتاب خود آورده وسیله بسیار سودمندی برای تحقیق در تاریخ دوره صفوی برای محققان تاریخ فراهم نموده است.
کتاب تاریخ تاریخ اقتصادی و اجتماعی ایران و ایرانیان تالیف عدنان مزارعی شامل ده فصل است: بخش یکم تمدن های اولیه، بخش دوم عهد باستان، بخش سوم دوران مقدونی و یونانی، بخش چهارم جنبش ایرانیان شرق- پارتها، بخش پنجم تجدید عصر ایرانیان جنوب – ساسانیان، بخش ششم ایران در جهان عرب و اسلامی، بخش هفتم آغاز بازگشت به تمدن ایرانیت، تشکیل قدرتهای ملی و محلی، بخش نهم آغاز فرمانروایی ترکان و تاتارها بر ایران، بخش دهم مشخصات اقتصادی و اجتماعی ایران بعد از اسلام تا عصر صفویه.
این فرهنگ دربرگیرنده اصطلاحات، لغات، واژهها و مفاهیم ادبی و بلاغی بالغ بر دویست کتاب فنون بلاغت و ادب و آثاری است که به گونهای در ارتباط با اینگونه مسائل هستند. مؤلف بر اساس مآخذ مشخص یادداشتهای فراوانی تهیه کرده و آنها را به ترتیب الفبای فارسی همراه با مآخذ گوناگون به صورت علائم اختصاری آورده و تا آنجا که منابع استفادهشده اجازه میداده، معادلهای لاتین واژهها و اصطلاحات را نیز ذکر کرده است.
آثار اقبال لاهوری متنوع است و در هر نوع شعر طبعآزمایی کرده، ولی آنچه بیشتر از اقسام شعر مورد توجه شاعر قرار گرفته، همانا غزل و دوبیتی است. گرچه تعداد مثنویهای او نسبت به دیگر اشعار او بیشتر است؛ اما غزل با طبع سرشار و ذوق خدادادی او سازگارتر بوده و غزلیات شیوای او در «جاویدنامه» گواه این مدعاست. در این کتاب ابتدا به زندگی، آثار و افکار اقبال لاهوری اشارهای گذرا شده و سپس نویسنده گزیدهای از اشعار فارسی اقبال را گردآوری کرده است. روش کار در این کتاب اینگونه است که ابتدا درباره کتاب یا دفتر شعر اقبال نکاتی بیان شده و سپس اشعاری از آن کتاب یا دفتر برگزیده شده است. آثار اقبال که در این کتاب انتخاب شدهاند، عبارتند از: اسرار خودی، رموز بیخودی، زبور عجم، پیام مشرق، جاویدنامه، پس چه باید کرد ای اقوام شرق، و ارمغان حجاز.