گیلکی از گویشهای ایرانی نو است که در بخشهایی از گیلان رواج دارد. این گویش در کنار گویشهای تالشی و رودباری، از گویشهای عمده این ناحیه به شمار میرود. شواهد زبان شناختی نشان از تعلق این گویش به زبانهای شمال غربی ایران دارد. مصدر در گویش گیلکی بر پایه دو ماده ماضی و مضارع و نیز برخی اسمها و صفتها بنا شده است. علی رغم تغییرات آوایی فراوانی که در واژههای گیلکی صورت گرفته و گاه شکل واژه را یکسره دگرگون ساخته است، بازشناسی صورت کهن آنها چندان دشوار نمینماید. در این جستار، ضمن نگاهی کوتاه به ساخت مصدر درگویش گیلکی و معرفی اجمالی پیشوندهای مصدری (فعلی)، چند مصدر گیلکی از نظر ریشهشناسی بررسی شدهاند.
جلد دوم و سوم از((فرهنگ مشتقات مصادر فارسی)) متضمن مصدرهایی است که با حروف((الف)) و ((ب)) (در جلد اول) و ((ب)) و ((ت)) (در جلد دوم) آغاز میگردند . شیوه تدوین کتاب بدین صورت است که هر مصدر با گونه به کار رفته در منبع مورد نظر ذکر میشود، همچنین نموداری از اشتقاق مصادر اعم از اسم مصدر و انواع صفتهای برگرفته از آن به طبع میرسد .
جلد نخست از((فرهنگ مشتقات مصادر فارسی)) متضمن مصدرها و مشتقاتی است که با حرف((آ)) آغاز میشود .مجموعه حاضر در واقع کوششی است در نمودن اشتقاق افعال فارسی و نیز نمایاندن مشتقات آنها که این همه با معانی مصادر و مشتقات، به همراه نموداری از چگونگی کاربرد آنها فراهم آمده است .گفتنی است هر مصدر و اشتقاق آن با ذکر منبع و چگونگی کاربرد آن به طبع رسیده است .در ابتدای کتاب، توضیحات مفصلی درباره مصدرها، افعال و مشتقات گوناگون به دست داده شده است .