کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب آثار و ابنیه تاریخی تبریز از عبدالعلی کارنگ که در سال 1347 توسط چاپ شفق تبریز منتشر شده است و شامل این عناوین است: محلخ های سرخاب و شتربان، بقعه سیدحمزه، مسجد سیدحمزه، مقبره قائم مقام فراهانی، مقبره ثقه الاسلام شهید، مقبره ملاباشی، مقبره الشعرا، بقعه عین علی، مسجد حسن پادشاه، بقعه صاحب الامر، بقعه شیخ ابراهیم، شام غازان، مقبره سلطان محمود غازان، ولیان کوی (بیلانکو)، ربع رشیدی، مهاد مهین (میار میار)، مسجد استاد شاگرد، مسجد علیشاه (ارک)، محله خیابان، مسجد کبود، بازار، مسجد جامع، مدرسه طالبیه، مدرسه و مسجد صادقیه، مدرسه و مسجد حاج صفرعلی، مدرسه و مسجد خواجه علی اصغر، بازار تبریز، شاه گلی، استخر شاه.

این کتاب دربرگیرنده گزارش سالیانه فرهنگ آذربایجان است که اختصاص به گزارش ساختمان‌های فرهنگی ساخته‌شده شهر تبریز است که در دو سال تحصیلی 1329 و 1330 ـ 1331 ساخته شده‌اند.

پادشاهان اشکانی از نژاد پارتی به شمار می رفتند. پارت ناحیه ای بود که در خراسان کنونی قرار داشت. گویند که نام این قوم ماخوذ از اسم قبیله پارنی است که تیره ای از قوم سکایی داهه به شمار می آمدند و در بیابانهای بین رود جیحون و دریای خزر در ییلاق و قشلاق بودند و مسکن اصلی آنان در استپهای میان گرگان و دریای آرال بود. مردم پارنی شاید بیشتاز قبیله های بودند که بخش های آباد پارت را در تصرف گرفتند در زبان ارمنی قدیم، و قسمتهای پارتی مانوی بعضی از کلمات آن زبان را از ریشه پارنی دانسته اند که توسط آن قوم به زبان پارتی راه یافته اند. پارنی ها حتی پس از تصرف پارت عادت چادرنشینی و شبانی خاص سکایی را نگاه داشتند. پارنی ها مردمی سوارکار و دلیر بودند و چون از آزادگان به شمار می رفتند، پیاده رفتن را دون شان خود می دانستند و همواره اسبی زیر ران خود داشتند. تیر و کمان سلاح ملی آنان بود. خصوصیت جنگی ایشان در جنگ و گریز حیله گرانه بود. سوار پارتی در حین گریز ناگهان به عقب بازمیگشت و به دشمن تیر می انداخت، پس از مدت کوتاهی بار دیگر، حمله را آغاز می کرد. از مجموع نوشته های مورخان قدیم، چنین نتیجه گرفته می شود که پارتی ها از آریاهای ایرانی بودند…

این کتاب ترجمه «الفرق بین الفرق» تألیف ابومنصور عبدالقاهر بغدادی از علمای قرن پنجم و از معروف‌ترین کتب فرق اسلامی است. برای تکمیل ابحاث آن، یک باب دیگر نیز افزوده شده و رساله «النکت الاعتقادیه» شیخ مفید که از حیث اعتبار و اختصار و هم‌عصر بودن مؤلف آن با عبدالقاهر بغدادی بر دیگر رسالات اعتقادی اثنی عشریه رحجان داشت، در ادامه کتاب آمده است.