کتابخانه مجازی ادبیات

به عقیده نگارنده فائده فهرست بطور اطلاق مستغنی از شرح و بیان و بی نیاز از اقامه دلیل و برهان است زیرا نزد صاحبان تتبع و تحقیق مانند آفتاب روشن است که اگر کتابی را به گنجی تشبیه کنیم فهرست کتاب در حکم کلید آن گنج خواهد بود یا اگر خواننده کتاب را به غریبی مانند نمائیم فهرست کتاب به منزله دلیل و راهنمای آن غریب به شمار خواهد رفت پس خوض در چنین امری از قبیل توضیح واضحات خواهد بود لیکن تنبیه بر مطالبی در این مورد بی فائده نیست...

فهرست موجود شامل کلیه مجلات موجود در مخزن نشریات ادواری کتابخانه ملی است که در سال 1357 منتشر شده است.

"الاشارات و التنبیهات" از مشهورترین کتاب‌های شیخ الرئیس، ابوعلی سینا است که آن را در دو بخش منطق و فلسفه، به زبان عربی به رشته تحریر درآورده است. این کتاب را شاید بتوان یکی از مهمترین آثار علوم عقلی دانشمندان اسلامی نیز به حساب آورد که در طول چندین قرن همواره مورد توجه علما و محققان علوم اسلامی بوده است. در وجه تسمیه این کتاب، به اشارات و تنبیهات باید گفت در هر موضوعی که بوعلی مطرح می‌کند، چه در بخش منطق و چه در فلسفه، توضیحش و تکمیلش را تحت عنوان اشاره و تنبیه، می‌آورد که نام کتاب، ناظر به همین اشاره‌ها و تنبیه‌هاست. کتاب دارای دو جزء است: جزء اول، در منطق و مشتمل بر ده نهج و جزء دوم، در فلسفه و حاوی ده نمط می‌باشد. مطالب هر نهج و نمط، در ذیل عناوین اشاره و تنبیه مطرح شده است. کتاب در انتها دارای هفت فهرست است که عبارتند از: فهرست آیات و احادیث نبویه، فهرست اعلام، فهرست اصطلاحات منطقی، فهرست اصطلاحات فلسفی، فهرست اصطلاحات عرفانی، فهرست مصادر تحقیق و فهرست مواضع تفصیلی. کتاب حاضر ترجمه فارسی کتاب الاشارات و التنبیهات تالیف شیخ الرئیس ابوعلی حسین بن عبدالله بن سیناست که به دست عبدالسلام بن محمود بن احمد الفارسی محتملا در قرن هفتم هجری انجام یافته است.

موضوع این کتاب «شعر فارسی در پنجاه سال اول قرن نهم هجری یا دوران حکومت شاهرخ» است که این دوران از ادوار مهم تحول ادبی در ایران است. این دوره را نمی‌توان از ادوار درخشان ادبی ایران دانست و آثار ادبی آن را با آثار ادواری چون دوران حکومت اسماعیل سامانی و محمود غزنوی و سنجر سلجوقی و ناصرالدین شاه قاجار برابر شمرد. اما شعر و شاعری این عصر از جهاتی دیگر درخور توجه و شایسته تحقیق است. نخست از جهت رواج شعر و وفور شعرا و اهتمامی که در تربیت و حمایت ایشان به کار می‌رفته و دیگر آنکه در شعر این دوره کیفیات تازه‌ای پدید آمد که می‌توان آنها را مقدمه ظهور سبک معروفی که به «سبک صفوی» یا «سبک هندی» مشهور است دانست.