در مقدمه کتاب می خوانیم: «سکه شناسی به عنوان یکی از شاخص های شناسایی میراث فرهنگی ملل، همواره از جایگاه ویژه ای در مطالعات تاریخی برخوردار بوده است. هریک از عوامل تشکیل دهنده ی سکه: نوع فلز، نقش ها و نگارها، علائم روی سکه، محل ضرب، نوع خط، تاریخ ضرب، ابزار ضرب و... به لحاظ علمی، در شناخت تاریخ، فرهنگ، هنر و نیز اقتصاد هر دوره ی تاریخی، نقش عمده ای دارد. با توجه به قدمت ضرب سکه در سررزمین پهناور ایران، و نیز پراکنده بودن منابع سکه شناسی، تدوین کتاب شناسی سکه جهت تسهیل دستیابی سریع پژوهشگران به منابع مربوطه، صورت گرفته است... .» کتاب به دوبخش پیش از اسلام و بعد از اسلام تقسیم شده است که هر کدام از این بخش های کلی به شاخه های جدیدی منشعب می شود و دوره های تاریخی مختلفی را شامل می شود. در پایان کتاب نیز بخش سکه شناسی سایر کشورها از عنوان های جالب و جذاب کتاب می باشد. این کتاب به اهتمام فرامرز طالبی و فرزانه قائینی توسط انتشارات سازمان میراث فرهنگی کشور و با همکاری انتشارات هور در سال 1373 در تهران و در 2000 شمارگان منتشر شده است.
در مجموعه حاضر، مطالب مربوط به علما و دانشمندان بوشهری، از کتاب 28جلدی ((الذریعه الی تصانیف الشیعه))، استخراج و به فارسی برگردانده شده است .در بخش پایانی کتاب، مترجم علاوه بر مطالب مندرج در کتاب ((الذریعه))، توضیحات دیگری درباره شخصیتهای یاد شده، ضمیمه کرده است.
تبيين اللغات لتبيان الآيات یا «فرهنگ لغات قرآن» تألیف محمد قریب، همان گونه که از نامش پیداس به ترجمه و توضیح لغات قرآن کریم اختصاص دارد. این فرهنگ بر اساس حروف الفبا با استفاده از دیگر معاجم و تفاسیر برای استفاده عموم نگارش شده است.این کتاب آنگونه که نویسنده گفته حاصل سالیان دراز تلاش و کوشش اوست. وی ضمن مراجعه به تفاسیر و قوامیس و معاجم در مجلس درس مفسران و استادان نیز حاضر میشده و از خرمن معرفت آنان برای تکمیل مجموعه خویش استفاده کرده است. در ابتدای کتاب نشانههای اختصاری منابع کتاب لیست شده است. همچنین ازآنجاکه این لغتنامه بر اساس اصل و ریشه لغات و مطابق حروف الفبا تنظیم گردیده است، بهمنظور اینکه اصل و ریشه عدهای از کلمات برای خوانندگان در موقع مراجعه روشن باشد، فهرستی از این نوع کلمات در ستونهای مخصوص با ذکر ریشه هر کلمه در برابر آن تهیه شده است تا خواننده، کلمه مورد نظر را به همان صورتی که در قرآن مجید آمده است پس از رجوع به فهرست، به ریشه آن که در مقابل هر کلمه نوشته شده است، آگاهی یابد
اصل خاندان شيباني (كاشان) از عرب بني شيبان و سلسله نسب ايشان منتهي به معدن بن عدنان است. كه از قبايل عرب مستعربه مي باشند.آقاي يوسف شيباني فرزند مرحوم رحمت الله شيباني درباره ريشه خاندان شيباني شرحي نوشته اند كه عيناً در زير نقل شده است. خانواده هاي شيباني از طرف بعضي از مورخين داخلي و خارجي و همچنين توسط عده اي از محققين خانواده مورد بررسي و مطالعه قرار گرفته است ولي نتايج به دست آمده در مورد جايگاه اوليه ونژاد خانواده شيباني به يك نتيجه واحد نرسيده و تفاوت نظر در آن به چشم مي خورد. اما انچه مستدل تر و قابل قبول تر است، ان است كه نام خانواده در اصل به سيبان كه يكي از چهارده تيره اشكانيان بوده است و به مرور زمان سين به شين مبدل شده و باي نسبت به آن اضافه گرديده است. به هر تقدير در آن زمانهاي دور(58 سال قبل از ميلاد تا 207 ميلادي) چون مردان اين تيره از اشكانيان به شجاعت، پردلي و امانت موصوف و نام آور بوده اند،بنابراين اوصاف از طرف وابستگاه خود به مرز داري منطقه وسيعي از غرب كشور دولت اشكانيان برگزيده شدند.كيفيت كار و گذشت زمان و تماس دائم اين مرزداران در طول خط ممتد سر حدي ايران زمين انها را با قبايل و مردمان آن سوي مرز آشنا نمود و مسلط به زبان اين مردمان كه عربي بوده است گرديده اند. پس از گذشت قرن ها و تغييرات در حكومت مركزي ايران، و حوادث گوناگون و بيشمار در اواخر حكومت ساسانيان كه مصادف با ظهور دين مبين اسلام بوده است، تيره شيبان نيز به دين اسلام گرويده و متعاقباً به مناطق داخلي كشور مهاجرت و ابتدا در استان فارس اسكان مي يابند. بديهي است همانطور كه در ابتدا متذكر گرديد، نظر عده اي آن است كه اصولا قبيله شيبان از قبايل معروف و به نام عرب بوده اند كه با ساير مسلمانان به جنوب كشورايران آمدند ولي آنچه بيشتر مورد توافق و راي محققين است، همانا ايراني الاصل بودن خاندان شيباني است. آقاي دكتر حسنعلي شيباني در نامه اي به تاريخ 29/08/1364 به اينجانب از قول مرحوم استاد ذبيح الله بهروز چنين مي نويسد: شيبان در فارسي به معني پسران شيب است در دوره اشكانيان يكي از چهارده خانواده اي بود كه اشك، يعني پادشاه سلسله اشكانيان ( يعني حدود 450 سال) از ميان آنان انتخاب مي شده است. اين اطلاعات و نوشته گزيده اي از كتاب خاندان شيباني ( كاشان) كه از سال 1306 تا سال 1369 توسط رحمت الله شيباني جمع آوري شده و به چاپ رسيده است.
میرزا رضاخان طباطبائی نائینی یکی از اندیشمندان و یکی از حلقههای بههمپیوسته جریانات روشنفکری دوران انقلاب مشروطه ایران است. نخستین شماره روزنامه تیاتر را میرزا رضاخان در تاریخ سهشنبه، چهارم ربیعالاول 1326 قمری در تهران منتشر کرد. این روزنامه تا جمادیالاول 1326 در مجموع در دوازده شماره انتشار یافته و هر شماره داری چهار صفجه بوده است. این نشریه، نخستین روزنامهای بود که زیرعنوان تیاتر در ایران انتشار مییافت. نائینى از اولین شماره مطلب انتقادى خود را از اوضاع و رجال دربارى زیر عنوان «تئاتر شیخ على میرزاى حاکم ملایر و تویسرکان و عروسى با دختر پادشاه پریان مشتمل بر چند پرده» آغاز مىکند. این نوشته به صورت محاوره و نمایشنامه نوشته شده و با نثرى ساده و عوامفهم تنظیم شده است. در این کتاب افزون بر گذری بر زندگی طباطبائی نائینی و آثار او، متن این روزنامه نیز دوباره آورده شده است.