کتابخانه مجازی ادبیات

این کتاب مجموعه ای از درسگفتار های ولادمیر ناباکوف در دهه های 1940 و 1950 است وقتی که به عنوان پرفسور در دو دانشگاه ونسلی و کورنل به تدریس می پرداخت. او شاهکارهایی از نویسنده هایی همچون چخوف، داستایوفسکی، گوگل، گورکی، تولستوی و ترورگینف را پوشش می دهد. نوع نگاهش به آناکارنینا به خصوص، بسیار دقیق و لذت بخش است. این سخنرانی ها از جنس آکادمیک نیستند که شما را درگیر گرایش انتقادی و بحث های فلسفی کنند و از دل متن با بیان سوال بیرون بیاید. بلکه دارای متنی کاملا قابل درک است. ناباکوف یک بیوگرافی جذاب از هر نویسنده ارائه می دهد اما آن را به باور و دید فلسفی آن بسط نمی دهد. رویکرد ناباکوف به ادبیات همانند یک خواننده ی پرشور است. سخنی که ناباکوف مکررا به آن تاکید دارد این است که «ادبیات مربوط به دپارتمانی از ایده های عمومی نیست بلکه دپارتمانی از کلمات و تصاویر مشخص است» و این چیزیست که درسگفتارهایش برا آن تمرکز داشت. او با دقت به بررسی روند اقدامات شخصیت ها می پردازد. او معمولا با خواندن قسمتی به اندازه از کتاب یک نویسنده به بررسی سبک نوشتن او می پردازد. و نگاه خودش را به روی خوانندگان ارائه می دهد.فردسون بوورز سه سال پس از درگذشت ناباکوف به چینش این دو دهه سخنرانی ها پرداخت. ناباکوف یک راهنما بی همتا در ادبیات روسیه است و این فقط به این خاطر نیست که در روسیه متولد شده و زبان مادری او روسی است بلکه او در انگلیسی نوشتن هم دارای ذوق هنریست.

منظور اصلی نگارنده در این کتاب تحقیقی بوده تا درباره وزن‌هایی که شاعران غزل‌سرای ایران در اشعار خود به کار برده‌اند و رابطه‌ای که ذوق شخصی و شیوه سخن‌سرایی ایشان با اوزانی که اختیار کرده‌اند، داشته باشد؛ اما چون نگارنده در این باب با قواعد و موازین عروض سروکار داشت، ناچار کار به تحقیق در فن عروض کشیده شده و در آن نقص‌ها و خطاهایی مشاهده شده که گذشتن از آنها میسر نبوده و بیان نکاتی که در ضمن تحقیق اصلی به دست آمد به وسیله همان قواعد قدیم، دشوار بلکه نزدیک به محال دیده می‌شد، زیرا عروض عربی که اصول و کلیات آن در فارسی اقتباس شده بر بنیاد منطقی و علمی قرار نگرفته و در آن نقص و خطا فراوان است.