کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب فرهنگستان ایران، واژه‌های نو که تا پایان سال 1318 در فرهنگستان ایران پذیرفته شده است در سال 1319 توسط انتشارات دبیرخانه فرهنگستان منتشر شده است

این کتاب دربرگیرنده اولین شماره از «نامه فرهنگستان» است که به سال 1322 منتشر شده است. در این کتاب، اساس‌نامه‌ فرهنگستان ایران مصوب خرداد 1314، اساس‌نامه انجمن روابط فرهنگی ایران مصوب سال 1321، اساس‌نامه نامه فرهنگستان مصوب 1321 و همچنین تاریخی از فرهنگستان آورده شده است. دیگر مطالب این شماره به این ترتیب است: فرهنگستان چیست/ محمدعلی فروغی، سه شعر/ رشید یاسمی، گفتار در صرف و نحو فارسی/ جلال‌الدین همایی، کلمه فرهنگستان/ پورداود، و وقایع فرهنگستان.

کتاب الموت بارتول، یکی از شاهکارهای ادبیات کشور اسلوونی و اروپا، بیش از هفت دهه است که در معرض تفاسیر گوناگونی قرار گرفته است. از نظر منتقدان صاحب نظر، ساده‌ترین، یا به ادعای این مقاله، ساده‌لوحانه‌ترین تفسیرآن، تاریخی قلمداد کردن آن است. در این مقاله، مهم‌ترین دیدگاه‌ها درباره این کتاب، با بهره‌گیری از نقدهای دو تاریخ‌نگار ادبی که با شیوه بررسی محتوایی و انتقادی رخدادهای تاریخی است، با شواهد معتبر، واقعیت تاریخی آن به خواننده معرفی می‌شود. این مقاله، در مقابل انگاره‌های منتسب به این کتاب مدعی است که بارتول ضمن داشتن آگاهی‌هایی از تاریخ ایران و خاورمیانه، از یک برهه زمانی خاص، به جریان‌های مصیبت‌بار جامعه خود نظر داشته و با خلق حسن صباح دلخواهش، پیام تندی به ملت خود در برابر ظلم و نفوذ دولت‌های اشغالگر و استبدادی داده است. مقاله حاضر ضمن پذیرش داستان «الموت» به عنوان یک اثر ادبی برجسته، عمق دردهای اجتماعی ناشی از رویکرد ملی‌گرایانه نویسنده را دلیل جاودانگی این داستان بارتول می‌داند.

زبان فارسي تنها زبان رسمي کشور ماست و در کنار آن چندين زبان و گويش ديگر نيز وجود دارد که هر يک داراي تعدادي گويشور در نقاط گوناگون کشور است. زبان انگليسي به عنوان زبان جهاني و زبان عربي به عنوان زبان مذهبي نيز در برنامه‌هاي آموزش زباني ما جايگاهي دارند. برنامه‌ريزي در خصوص کاربرد و آموزش هر يک از اين زبان‌ها در حوزه برنامه‌هاي سياسي دولت قرار دارد و در واقع از وظايف هر دولتي است. بديهي است کاربرد زبان فارسي، به عنوان زبان ملي، لزوم توجه به ديگر زبان‌هاي موجود در کشور را محدود نمي‌نمايد و در برنامه‌ريزي سياست زباني لازم است شان و کاربرد ديگر زبان‌ها نيز در کنار زبان فارسي تضمين شود. طي پژوهش‌هاي مقاله حاضر، بررسي برخي از مهم‌ترين اسناد دولتي، همچون قانون اساسي، سند چشم‌انداز، اساسنامه سياست فرهنگي و فرهنگستان زبان، نشان داده که در اکثر اين اسناد به برنامه‌هاي زباني چندان اشاره نشده و سندي مشخص و مخصوص سياست زباني، که حاوي قوانين جامع مربوط به کاربرد و آموزش کليه زبان‌هاي موجود در ايران باشد، تدوين نشده است. لذا پيشنهاد اين مقاله تدوين سياستي منسجم و سنجيده در خصوص کاربرد و آموزش همه زبان‌ها و گويش‌هايي است که ايرانيان به نوعي با آنها سروکار دارند. در اين مقاله، بخش‌هاي گوناگون چنين سندي پيشنهاد شده است، ضمن اينکه قانون اساسي و سند چشم‌انداز مرجع شاخص‌هاي لازم براي تدوين اين سياست در نظر گرفته مي‌شوند.