سبک هندی در اوایل قرن یازدهم در شعر فارسی به وجود آمد. مضمونیابی، خیالپردازی، باریک اندیشی، ایجاز، پارادوکس، تشخیص و از همه مهمتر اسلوب معادله از ویژگیهای این سبک شعری به شمار میرفت. در کنار این سبک و اندکی قبل از آن مکتبهای شعری مختلفی مانند واسوخت (اعراض و رویگردانی از معشوق) هم رایج بود. از آن جایی که ریشههای هر سبک و مکتب شعری را میتوان در سبکهای شعری پیش از آن پیدا کرد، ریشه بسیاری از ویژگیهای سبک هندی به ویژه اسلوب معادله و مکتب واسوخت را هم میتوان در سبکهای قبل از آن به ویژه در سبک آذربایجانی و آثار شعرای برجسته این سبک مانند نظامی و دیگران جستوجو کرد. چون از میان ویژگیهای سبک هندی اسلوب معادله در پنج گنج نظامی کاربرد خاصی دارد، در این مقاله پس از مقدماتی ضروری در باب نظامی و سبک هندی و هم چنین نگاهی گذرا بر سیر واسوخت و اسلوب معادله در ادب فارسی، ظهور و بروز این ویژگی سبک هندی به همراه واسوخت در پنج گنج نظامی مورد بررسی قرار میگیرد.
مولف در این کتاب اشعار نظیری و عرفی را با هم مقایسه کرده است و برای نشان دادن این که دو شاعر هم زمان و هم سبک در حالی که شباهتهای فراوانی با هم دارند چقدر می توانند با یکدیگر تفاوت داشته باشند و این مقایسه که بین دو شاعر سبک هندی به وجود می آید، جذاب و شیرین به نظر می رسد. نویسنده در ضمن مقایسه، به بررسی و نقد شعر هر دو شاعر هم پرداخته است .
کتاب حاضر، تلاشی است در راستای بازخوانی نظریههای ادبی و هنری 201 تن از شاعران سبک هندی و مطالعه تصویرسازیهای بدیع و نواندیشیهای سرایندگان این سبک در دوران صفوی. نگارنده، در ابتدای نوشتار خویش به «صائب تبریزی» پرداخته و صد غزل از وی را مورد واکاوی قرار داده است. وی سپس در فصل دوم به مطالعه آثار نوزده شاعر از جمله محتشم کاشانی،عرفی شیرازی، شیخ بهایی، رضیالدین آرتیمانی، کلیم کاشانی و فیض کاشانی پرداخته و در فصل سوم از 81 شاعر دیگر نام برده و آثارشان را بررسی کرده است. همچنین در آخرین فصل، صد نمونه از صد شاعر این طرز نوین ذکر نموده است.
رمز یا نماد یکی از فنون بیان هنرمندانه است که در فرهنگ و تمدن انسانی جلوههای گسترده و متنوعی دارد و از دیررنا مورد توجه گویندگان و شاعران بزرگ زبان فارسی قرار گرفته است. با نماد، پرده خیال رنگینتر میشود، چرا که نمای یکی از برجستهترین انواع صور خیال میباشد. ادبیات ایران سرشار از رمز است. رمز یا نماد در بین تمامی گونههای ادبی چون شعرغنایی حماسی، عرفانی و غیره ریشه دوانده است. در این مقاله ضمن تعریف نماد و بررسی انواع آن، ابتدا رابطه نماد با صور خیال مورد بحث قرار گرفته است سپس کاربردهای نمادین آب و ترکیبات گوناگون آن در غزلیات عرفانی مولوی و عطار همراه با شواهد شعری بررسی شده است.
قدمت روايت با انسان برابري ميكند. از همان آغاز بررسي موضوعات ادبي، نشانههايي از توجه به روايت ديده ميشود. در بوطيقاي ارسطو، عناصر بعضي از انواع روايي مثل تراژدي و حماسه مورد توجه قرار گرفتهاند. در داخل يك كليت روايي، عناصر مختلف چون طرح، شخصيت، زمان، مكان، زاويه ديد و... در راستاي همديگر، همچون يك كليت منسجم عمل ميكنند و در نهايت باعث خلق ساختار روايي آن متن ميشوند. سنايي براي ملموس ساختن و تبيين هر چه بهتر مفاهيم تعليمي مورد نظر خود در حديقه از حكايتهاي زيادي استفاده كرده است. اين بخش روايي حديقه داراي ساختاري متمايز از كليت كتاب ميباشد و در آن از عناصر روايي ـ ساختاري مختلف در كنار يكديگر بهره برده ميشود. در اين تحقيق با ديدي ساختاري به زواياي مختلف مبحث شخصيت و شخصيتپردازي حكايتهاي حديقه سنايي كه يكي از كتابهاي باارزش ادبيات عرفاني ميباشد، پرداخته شده است.