تاریخ سلطان اولجایتو یکی از بزرگترین منابع دوره ایلخانی است. اهمیت این تاریخ از این نظر است که خواجه رشیدالدین فضلالله صاحب کتاب بزرگ «جامع التواریخ»، تاریخ مبارک غازانی را که مربوط به دوره ایلخانان بزرگ است با مرگ غازانخان برادر بزرگ اولجایتو به پایان میرساند. معلوم نیست آیا خواجه رشیدالدین فضلالله تاریخ دوره ایلخانان را بعد از مرگ غازان ادامه داده است یا خیر؟ این تاریخ از نظری با تاریخهای زمان خود اختلاف دارد؛ تاریخ کاشانی ساده و عاری از تکلفات و تصنعات ادبی است و بیشتر مانند یک روزنامهنگاری و وقایعنویسی است، اگرچه گاهی خالی از بعضی توصیفات ادبی و هنرنماییهای قلمی نیست. شاید کاشانی یکی از منشیان و وقایعنگاران دربار ایلخانی بوده که مجموعه این وقایع روزانه را که از مرگ غازان شروع میشود و تا وقایع سال 718 (سالهای اول سلطنت ابوسعید) در آن ذکر شده است، به نام تاریخ سلطان اولجایتو به یادگار گذاشته است.
عظیمترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضلالله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازانخان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.
«لُغَتِ فُرس» یا فرهنگ اسدی نام واژهنامه مهم و قدیمی است که اسدی طوسی شاعر سرشناس سده پنجم هجری آن را تألیف کردهاست. اسدی در این کتاب برای شرح غالب لغات، شاهد یا شواهدی از شاعران میآورد. ترتیب واژههای این واژهنامه بر پایه حرف آخر آنها است. اسدی همانگونه که خود گفته، این کتاب را برای آن نوشت تا شاعران و نویسندگان پارسیزبان سرزمینهای غربی ایران که با برخی از واژههای بهکاررفته در خراسان و فرارود آشنایی نداشتند بتوانند مشکلات لغوی خود را به یاری این کتاب رفع کنند. این کتاب کهنترین لغتنامه فارسی است که در قرن پنجم قمری تألیف گردیده است. آنچه درباره این کتاب قابل توجه است، این است که دستهبندی لغات در این کتاب به شیوهای است که نشان میدهد هدف از تألیف آن راهنمایی شاعران بوده تا اگر در قافیه شعر محتاج کلمهای شدند و معنی آن را ندانستند، در این کتاب بیابند و استفاده نمایند.