کتابخانه مجازی ادبیات

یکی از سازمانهای بین المللی که یونسکو در اجرای برنامه های تربیتی و علمی و فرهنگی خود از همکاری آن استفاده شایان می کند، سازمانی است بنام شورای بین المللی فلسفه و علوم انسانی که در سال 1949 میلادی در پاریس بنیاد شده است. شش سال بعد از آن تاریخ یعنی در سال 1344 شعبه یی از آن شوری بنام انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی بدستیاری کمیسیون ملی یونسکو در تهران تاسیس یافت و ریاست آن را آقای سیدحسن تقی زاده عهده دار شدند و این سمت را تا اواخر سال 1339 حفظ کردند. این سخنرانیها در مسائل مختلف فلسفه و علوم انسانی توسط کسانی ایراد شده و می شوند که درباره موضوع مربوط دارای مطالعات فراوان هستند و در واقع خلاصه و عصاره آن مطالعات را در مدتی کوتاه به معرض استفاده شنوندگان می گذارند و آنان را از مراجعه به کتب و رسالات متعددی که غالبا به آنها دسترسی هم ندارند بی نیاز می سازند.این مجموعه حاوی سخنرانیها و خطابه هایی است که متن آنها تا مهلت معین به دفتر انجمن واصل گردیده و به ترتیب تاریخی که ایراد شده اند بچاپ رسیده است. متن سخنرانیها و خطابه های دیگری که از این پس برسد به ضمیمه نتایج قابل استفاده ای که از مذاکرات و مباحثات جلسات رسمی انجمن ممکن است گرفته شود در نشریه های بعدی انجمن به چاپ خواهند رسید...

گیلان نامه "مجموعه مقالاتی است در زمینه تاریخ، فرهنگ، هنر، زبان، ادبیات و مردم‌شناسی منطقه گیلان .این مجموعه شامل مقالاتی است از نویسندگان مختلف با این عناوین "ماکیان در سرزمین گیلان و دیلمستان از محمود پاینده؛ نامهای گیلانی (برای پسران و دختران) از م. پ. جکتاجی؛ دیوان پیر شرفشاه دولابی از عباس حاکی؛ قلیان کوبی از جعفر خمامی زاد؛ گیلان از دیدگاه هنر از جهانگیر سرتیپ پور؛ واژه های گیلکی از سیروس شمیسا؛ دولاب و خشم دو شهر گمشده از علی عبدلی و ....

ابوالعطا کمال‌الدین محمود بن علی بن محمود متخلص به خواجوی کرمانی از نام‌آوران ادب فارسی و شعرای بزرگ و بلندآوازه در قرن هشتم هجری است که از آغاز شاعری سخن او مورد توجه بزرگان شعر و ادب بوده است و صاحبان تذکره‌ها به اتفاق از او به احترام یاد کرده‌اند.. هم‌زمان با برگزاری کنگره بزرگداشت خواجو، خمسه این شاعر که از شاهکارهای ادب فارسی است، به تصحیح سعید نیاز کرمانی چاپ و در اختیار خوانندگان قرار گرفت.

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت / آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد بی‌شک پربحث‌ترین بیت از کل دیوان حافظ که مقال قول‌های گونه‌گون افتاده همین بیت است. حاجت به مقدمه نیست که کثیری از بزرگان و حافظ‌پژوهان بر آن شرح‌ها نوشته‌اند و بر شرح‌ها، شرح‌های دگر از باب موافقت یا مخالفت و احیاناً طرح دیدگاهی نوین. گذشته از این موضوع که آیا پیر ناظر بر خطایی بوده یا جهان را بی‌عیب می‌بیند، مقصود حافظ از طرح چنین گره‌ای چیست؟ آیا این بیت صرفاً یک اظهارنظر برای بیان معتقدات اوست یا آغازی اشارت‌گونه از سوی وی است در توالی نظریات دیگر؟ چه «تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است». این کتاب دربرگیرنده مجموعه‌ای از این نوشتارها است.