چرا تا نیمههای قرن نوزدهم، جز چند شاعری در هر قرن که به کردی شعر نوشتهاند، هیچ ملا و مفتی و میر و کاتبی (که فرهیختگان و اهل قلم آن عصر بودند) در صدد نوشتن کتابی درباره اجماع و زندگی روزمره، یا درباره علوم به زبان کردی نبودهاند؟ و چرا اگر معدود کتابی هم نوشتهاند، به زبان ترکی، فارسی و یا بویژه به زبان عربی بوده است؟
این کتاب اولین دستور زبان کردی سنندجی است که توسط دکتر محمدتقی ابراهیم پور نگاشته شده است.
تحقیق حاضر حاوی مطالبی است درباره ادب و زبان کردی باستان در سنجش با دیگر زبانهای آریایی و هند و اروپایی .در دیباچه به مباحثی در باب نوشتههای پیش از اسلام از جمله نوشتههای "مانوی"، "زردشتی" و "پهلوی" و سیر تحول آنان اشاره شده است ."پیدایش نویسه و نگارش در ایران"، "زبان کردی باستان و زبان کردی نوین" از دیگر مطالب این کتاب است .در این پژوهش به گویشهای مختلف زبان کردی و نحوه پیدایش آنان از جمله :"گورانی"، "پراچی" و "کرمانجی میانه" نیز اشارتی رفته است .در صفحات بعدی کتاب چند واژه کهن "سوریانی ایرانی"، همراه با همانندی این واژگان در گویش تازی و پارسی، ضمیمه شده است .