در سالهای 1920، دنیا بتدریج به دو اردوگاه سیاسی متخاصم تقسیم شد. اتخاذ یک جهت سیاسی تقریبا اجتنابناپذیر بود، اینکه آیا میشد به وسیله هنر به هدف سیاسی رسید یا نه مسئله دیگری است. در اینجا فقط میخواهیم ببینیم که هنرمندان هر وقت که در برابر خواستهای سیاسی و هنری ناهمساز قرار میگرفتند به چه طریق در آشتی دادن هنر و سیاست میکوشیدند. برخی از هنرمندان بکلی نقاشی یا شعر را رها میکردند و دست به مبارزه میبردند؛ پارهای هنر خود را در خدمت انتشار یک پیام به کار میگرفتند.
در این کتاب نویسنده از جامعه و هنرمندان آمریکای لاتین با عنوان فرهنگ نو سخن گفته است. شاید بخشهای سوم و چهارم کتاب را بتوان جالبترین فصلها دانست. در این دو فصل نویسنده با موشکافی، بازگشت هنرمندان و نویسندگان آمریکای لاتین را به سرچشمههای فرهنگی خویش، به منابع پرباری که در بوته فراموشی مانده بود تشریح میکند. این حادثه فرهنگی در دهه دوم قرن نوزدهم روی داد، در دورانی که اروپا به فرهنگهای بیگانه توجهی خاص داشت و در واقع ادبیات آمریکای لاتین از این لحظه است که اهمیت جهانی مییابد.
کتاب چای، گپ و سیاست نوشتههای پراکندهای مربوط به رویدادهای روز است که در سال 1357 و توسط فریدون تنکابنی نویسنده کتاب منتشر شده است