نامهنگاری در کنار داستاننویسی، سردبیری مجله، ترجمه و نگارش مقالههای پژوهشی و انتقادی، کارنامه ادبی جمالزاده را تشکیل میدهد. تأثیر شیوه داستاننویسی جمالزاده در زبان نامهنگاری و طرح مباحث ادبی به عنوان یکی از مضامین اصلی، نامههای این نویسنده را از جایگاه ادبی ممتازی برخوردار میکند. از مهمترین مباحث ادبی میتوان به نقد، بررسی و معرفی داستانهایی اشاره کرد که نویسندگان نوظهور با انگیزههای مختلف برای جمالزاده میفرستادند. نمونه وجودی جمالزاده و آرای انتقادی او در تشویق این نویسندگان به جدی انگاشتن هنر داستاننویسی مؤثر بوده است. شیوه انتقادی جمالزاده در این نامهها امپراسیونیستی (تأثرگرا) و ذوقی است؛ یعنی براساس اصول اعتقادی و اولویتهای شخصی او صورت گرفته که گاه با لحنی رسمی در مقام استاد و پیشکسوت و گاه با لحنی صمیمی و محبتآمیز در مقام دوست و همکار نوشته شده است. در حالت اخیر، بیشتر به گپزدنهای انتقادی و گفتوگوهای دوستانه بین دو شخص فرهیخته شباهت دارد که جمالزاده ضمن پرداختن به اثر، از زندگی خصوصی، آرزوها، خاطرههای خود و مسائل گوناگون سخن میگوید. موضوع، زبان و شیوه نگارش، مباحث اصلی و کلی این نقدهاست. این نامهها همراه با مقالات انتقادی جمالزاده تصویر کاملی از او در مقام منتقد ادبی ارائه میدهد و اسناد مهمی در شناخت چگونگی ارتباط وی با نویسندگان متأخر، رویکردهای ادبی نسل جوان و واکنش جمالزاده به جریانها و تحولات ادبی اخیر بهشمار میرود. همچنین نشان میدهد اصول اعتقادی جمالزاده در زمینه داستاننویسی و نثر فارسی، از زمانه صدور بیانیه ادبی تا سالهای پایانی زندگیاش، بدون تغییر باقی مانده و همین اصول ثابت ملاک ارزیابی او در نقد آثار داستانی نسل نو بوده است. شادکامان دوره قرهسو (علیمحمد افغانی)، داییجان ناپلدون (ارج پزشکزاد)، گریز (بزرگ علوی) و .... نمونه آثار داستانی نقد شده در نامههاست.
این قطعه ترجمهای است از زبان فرانسوی و از رسالهای با عنوان «قهوهخانه سورات» از یکی از نویسندگان مشهور فرانسوی موسوم به برناردن دو سن پییر که از سال 1150 تا 1230 حیات داشته است. این داستان اینگونه آغاز شده است: سورات بندر معتبری است در هند که تقریباً در شصت فرسنگی بمبئی و در شمال آن شهر واقع است. در شهر سورات قهوهخانهای بود که بعدازظهرها غریب و غربای شهر آنجا جمع میشدند ....».
زندهیاد محمدعلی جمالزاده این نوشتار را در یازده فصل فراهم آورده که مباحثی است در احوال و اشعار حافظ که با استناد گوناگون به دیوان حافظ تحریر شده است .باب اول کتاب بحثی است درباره «رندی حافظ» که در پی آن فهرست اشعار مورد نظر درج میگردد .در باب دوم اشعار حافظ با موضوع «درد دل و وصفالحال» دستهبندی شده و در کنار آن گاه توضیحی مختصر آورده شده است . باب سوم نیز متضمن اشعاری از حافظ است که با عنوان «دین و آیین و دعا و قرآن» تدوین شده است .باب پنجم شامل اشعار گستردهای از حافظ است که با موضوع «اشاراتی به کلیات حکمت و عرفان و معرفت» جمع آمده است .باب ششم تدوین اشعاری است با موضوع «پند و اندرز، دلالت و ارشاد». ابواب بعدی نیز با این موضوعات تدوین گردیده است: حافظ از خود و شعر خود سخن میگوید، مبارزه حافظ با ریا و سالوس و زرق و تدلیس، شراب و میگساری، حافظ در شیراز و در غربت و در ناکامی و عسرت، حافظ و قصیده مداحی. در انتهای کتاب، نوشتهای از ایرج افشار در باب احوال و آثار محمدعلی جمالزاده و متعاقب آن چندنامه و سند به چاپ رسیده است.