افضل الدین محمد بن حسین بن محمد مَرَقی کاشانی معروف به بابا افضل (زاده نیمۀ اول قرن شش، فوت حدود ۶۱۰ هـ.ق.)، فیلسوف و حکیم بزرگ ایرانی است که تعداد زیادی رباعی به او نسبت داده شده است. از جزئیات زندگی او تقریباً هیچ چیز روشنی در دست نیست، بر اساس قراین در اوایل قرن هفت مقارن حمله سراسری چنگیز به ایران زمین، بابا افضل در سنین پیری بوده است. خواجه نصیرالدین توسی گفته است که شخصی به نام کمال الدین محمد حاسب که از شاگردان بابا افضل کاشانی بوده است در روزگار نوباوگی خواجه نصیر به دیار آنها (توس) افتاده است وخواجه نصیر برای یادگیری ریاضی پیش وی میرفته است. نسخههای خطی نوشتههای فلسفی بابا افضل در کتابخانههای ایران و جهان به نسبت زیاد است. نوشتههای فلسفی او کوتاه است و بیشترین آنها به زبان فارسی و تعدادی هم به زبان عربی است و بعضی از نوشتههای عربی خود را به خواهش دوستان و مریدان به فارسی برگردانده است. نوشتههای فارسی او به زبانی روان و سلیس نوشته شده است. در سال ۱۳۵۱ چهار تن به نامهای مصطفی فیضی، حسن عاطفی، عباس بهنیا و علی شریف کتابی را چاپ کردند و اسم آن را گذاشتند دیوان بابا افضل (تا آن تاریخ بابا افضل دیوان نداشت)، که در این دیوان۶۸۷ رباعی و چند غزل و قصیده گردآوری شده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
خواجه حکیم افضلالدین کاشانی همه جا به لقب خویش معروف است و در هر کتابی که ذکری از او رفته، او را به عنوان «افضلالدین کاشانی» نام بردهاند و در عرف زبان فارسی به اسم «بابا افضل» مشهور است. رباعیات افضلالدین که اغلب آنها معروف و در اذهان مردم نقش بسته و در کتب مختلف استشهاد یا نقل کردهاند، در نسخهای خطی به تاریخ 1259 کتابت شده است. این نسخه دربرگیرنده 201 رباعی است که مصحح پس از مقابله با نسخه دیگری که در کتابخانه سلطنتی تهران نگهداری میشود و شامل 195 رباعی است و نسخه کتابخانه مجلس که شامل 310 رباعی است یا رباعیاتی که در رسائل افضلالدین ثبت شده یا در کتب دیگر به نام وی نوشتهاند و افزودن رباعیاتی که در بعضی از سفینهها یافت شده، مجموعهای گردآوری کرده شامل 482 رباعی و مقدمهای در زندگی، آثار و اشعار بابا افضل کاشانی و در این کتاب برای علاقمندان فراهم آورده است.
مصنف این مجموعه رسائل یعنی افضلالدین کاشانی از آنها بوده است که کمال آدمی را در زندگانی عقلانی و روحانی میدانند و زندگانی طبیعی و حسی او را هیچ میشمارند. مرقی کاشانی مشهور به باباافضل عالمی حکیم و عارفی شاعر و دبیری فصیح بوده است که عهده عمر خود را در قرن ششم هجری گذرانده است و در اوایل قرن هفتم هجری درگذشته است. مجموعه رسائل و مکاتیب و تقریرات و اشعار باباافضل به واسطه فصاحت و شیرینی و ذوق و حال مخصوصی که دارد، همواره مطلوب خواص بوده است.