دستنویس ج 5 [j 5] که در شمار دستنویسهای مجموعه شادروان دستور دکتر جاماسب جی جاماسب آسا از شهر بمبئی است، اکنون در کتابخانه مؤسسه شرقی کاما در بمبئی جای دارد. این دستنویس پنج کتاب آخر دینکرد [= کتاب پنجم تا نهم] را به این ترتیب دربردارد: صفحههای 1 ـ 38: کتاب پنجم دینکرد، صفحههای 38 ـ 151: کتاب ششم دینکرد، صفحههای 152 ـ 225: کتاب هفتم دینکرد، صفحههای 226 ـ 349: کتاب هشتم دینکرد، صفحههای 349 ـ 507: کتاب نهم دینکرد، صفحههای 507 ـ 515: پایاننویس کتاب که مشابه است با پایاننویس نسخه مدن. پایاننویس دیگری به پهلوی در ص 516 دارد که مینماید این دستنویس در روز خرداد ماه دی سال 1234 یزدگردی (1865) میلادی به پایان رسیده است.
آنچه در این جزوه آمده است نظری است به ادبیات قبل از اسلام ترکها، شناخت اوزان و رسالت تاریخی آنها، شناخت قاضی برهان الدین، و سخنی پیرامون فولکلور و بایاتیلار.
در «فرهنگ پهلوی» واژههای آرامی که ازوارش یا هزوارش خوانده میشود، به واژههای ایرانی یا پارسی میانک گردانیده شده است. این واژهها دستهبندی شده و در هر باب یک رشته واژه که با هم پیوستگی دارد، یاد گردیده است؛ در یکم: نامهای خدا و مینویان؛ در دوم: گیتی و آنچه از آن است چون خاک و شهر و خانه؛ در سوم: در آب و رود و زره و جوی و جز اینها؛ در چهارم: در دانهها و میوهها؛ در پنجم: در خورشها و آشامها. نام نویسنده این فرهنگ به دست نیامده است؛ اما بیگمان فرهنگی است از روزگار ساسانیان.
این مقاله از بخش دوم رساله مولانا روحی انارجانی که به لهجه محلی مردم تبریزست سخن می گوید. این رساله دارای دو بخش کاملا مستقل و متمایز است؛ بخش نخست آن درباره رسم و آئین مردم تبریز و بخش دیگر درباره زبان مردم این شهر در پایان سده دهم هجریست. نخستین بخش دارای دوازده فصل و بخش دوم دارای چهارده فصل است. این رساله را نخستین بار شادروان عباس اقبال در شماره سوم سال دوم مجله یادگار معرفی و عکس دو برگ از آنرا برای نمونه چاپ کرده است.
اندرز آذربد مارسپندان یکی از پندنامههای پهلوی است و چنانکه از نامش پیداست، منسوب است به «آذربد مارسپندان» اندرز بد و مؤبد بزرگ زمان شاپور دوم و جزء متون پهلوی چاپ جاماسب جی دستور مینوچهر جی جاماسپ اسانا در صحیفههای 58 تا 71 به چاپ رسیده و در میان اندرز خسرو کواتان و متن ناقصی که از صحیفه 72 آغاز میشود، جای دارد.