کتابخانه مجازی ادبیات

"آران" یا "اران" نام باستانی سرزمینی است میان دریای مازندران و کشور ارمنستان که امروزه آن را با نام جمهوری آذربایجان می‌شناسیم. جمهوری آذربایجان نامی است که پس از سقوط رژیم تزاری در روسیه به این سرزمین اطلاق شد وگرنه در هیچ‌یک از آثار جغرافی‌نویسان و تاریخ‌نگاران و شاعران و سیاحان تا پیش از این زمان چنین نامی ذکر نگردیده است. پس از پایان جنگ جهانی اول (1918 م) زمزمه‌هایی بر سر پیوستن بخشی از خاک کشور ایران، یعنی آذربایجان، به جمهوری آذربایجان شنیده شد. نویسنده در کتاب حاضر، این گرایش‌های سیاسی را عامل نگارش اثر خویش می‌داند و می‌کوشد تا با جست‌وجو در منابع دست اول و ذکر پیشینه‌ی تاریخی منطقه‌ی اران، جعلی بودن نام جمهوری آذربایجان را ثابت کند. وی معتقد است صحبت کردن به زبان ترکی دلیلی بر ترک بودن مردم آن منطقه نیست بلکه این مساله بیش از آن که بحثی نژادی باشد، بحثی زبانی است، زیرا تنها زبان مردم این سرزمین در طول تاریخ تغییر یافته است. به همین دلیل یک بخش ازکتاب به چگونگی دگرگونی زبان پهلوی مردم آذربایجان به زبان ترکی اختصاص دارد. نویسنده نمونه‌هایی از زبان پهلوی مورد استفاده‌ی مردم آذربایجان را می‌آورد. هم‌چنین این تهمت توسط نویسنده رد می‌شود که فارس‌ها بر هم‌میهنان آذری خویش ستم کرده‌اند. نقد دیگر نویسنده بر هزلیاتی است که تحت عنوان لطیفه درباره‌ی هم‌میهنان آذری شکل گرفته است. سندی تاریخی از گویش آذری تبریز، متن آذری نقل از رساله‌ی روحی انارجانی و نقشه‌ای از جغرافیای ایران و اران مربوط به اوایل سده‌ی هجدهم، پایان‌بخش مطالب کتاب به شمار می‌روند.

سرزمین ایران از دیرباز به دلایل ژئوپلیتیکی وداشتن فرهنگ و تمدن غنی مورد توجه دانشمندان علوم انسانی دنیا و شرق‌شناسان بوده است. کتاب‌های بی‌شماری درباره ایران و ایرانیان از مستشرقانی که به بهانه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی و مهم‌تر از همه سیاسی در برهه‌های مختلف تاریخی به کشور ما سفر کرده‌اند، در دست است که اطلاعات جالبی درباره کشورمان به ما می‌دهد. امروز نیز هنوز توجه به این سرزمین کهن در مجامع علوم انسانی کشورهای گوناگون ادامه دارد و مطالعات ایرانی و ایران‌شناسی همچنان در دیگر سرزمین‌ها به قوت خویش باقی است. کتاب حاضر به بررسی آثار و مطالعات ایران‌شناسان جمهوری‌های تشکیل‌دهنده شوروی سابق پرداخته است. نویسندگان این کتاب عقیده دارند که ایران‌شناسان کشورهای یادشده از اشتباهات و معایب دیگر ایران‌شناسان به خصوص غربی‌ها برکنار بوده‌اند، شاید یکی از دلایل آن همسایگی و تعلق خاطر آنها به سرزمین ایران باشد که علاوه بر چشم طمعشان به اقتصاد و ذخایر ایران، چشم تحسینشان را به فرهنگ و تمدن این سرزمین نیز گشوده است. در این کتاب مراکز مطالعات ایران‌شناسی، مراکز تدریس زبان فارسی و مراکز کتاب‌ها و اسناد خطی فارسی و آثار هنری و باستانی ایران در روسیه، آذربایجان، ارمنستان، ازبکستان، اوکراین، تاجیکستان، ترکمنستان، قرقیزستان، قزاقستان و گرجستان معرفی شده‌اند. در ابتدای هر بخش نیز پیشینه روابط تاریخی ـ فرهنگی این جمهوری‌ها با ایران نیز بررسی شده است.

درباره دلقک های مشهور درباری و مسخره های دوره گرد از زمان های دور تا اواخر عهد قاجار. از زمانهای دور تا اواخر قاجار در دوران های گذشته بسیاری از سلطان ها و پادشاهان ایران و جهان در دربار خود افراد دلقک و مسخره پیشه ای داشتند که با حاضر جوابی ها و شیرین کاری ها به ویژه متلک های نیشداری که به حاضران جلسه می گفتند، شاه را می خنداندند و موجب شادی و انبساط خاطرش می شدند. دلقک ها اجازه داشتند به هر کس هر چه دلشان خواست بگویند با این شرط که در بذله گوویی و مسخرگی های خود نمکی داخل کنند. معروف ترین دلقک هایی که نامشان در تاریخ ثبت شده است عبارتند از: طلخک ( که واژه ی دلقک از آن است) دلقک سلطان محمود غزنوی؛ پونه، دلقک طرخان علاءالدین خلج؛ جعفرک، دلقک دربار ملک شاه سلجوقی؛ کل عنایت، دلقک شاه عباس کبیر؛ لوطی صالح، دلقک کریم خان زند که بعدها گرفتار خشم آقا محمد خان قاجار شد. و...

کُنگ نام فعلی بندر کنگ است و تا آنجا که از نوشته‌ها و تاریخ‌ها برمی‌آید، این کلمه از قرن‌ها پیش بر روی این بندر نهاده شده و سابقه نام‌گذاری این بندر بسی قدیمی و طولانی است. در این کتاب نویسنده درباره این بندر به لحاظ موقعیت جغرافیایی، انواع جهازها و لنج‌ها، دریانوردی و لنج‌سازی، سیر تاریخی این بندر، قسمت‌های مهم جهازبادی و لنج موتوری و .... بحث و بررسی انجام داده است.