تاریخ روزنامهنگاری از سرگذشت جامعه، دگرگونیها و پیشرفتهای فنی بهویژه در کار چاپ، شبکه ارتباطی، شرایط اقتصادی، تحول زبان و بسیاری چیزهای دیگر جداییناپذیر است. در ابن کتاب به پیدایش روزنامهنگاری فارسی از آغاز تا قتل ناصرالدین شاه پرداخته شده است. بخش اول این کتاب خواننده را با سیر ارتباط و پیام در جامعه ایران آشنا میکند و پیشینهای از کار چاپ در جهان فرهنگ ایرانی به دست میدهد. در بخش دوم و در شش فصل به روزنامهنگاری ایران از آغاز به سال 1252 تا قتل ناصرالدین شاه پرداخته شده و بخش سوم ویژه روزنامههای فارسی چاپ خارج است.
این کتاب پژوهشی است مختصر و گذرا بر تاریخ 167 ساله مطبوعاتی در ایران (سال 1211 تا 1378 شمسی) از روزنامه کاغذ اخبار (1253 هجری قمری مطابق با سال 1832 میلادی و سال 1211 شمسی) تا نشریات منتشره در سال 1378 شمسی، از مرحله نگارش خطی روزنامجات بهوسیله «قلم نیش و دوات» و با داشتن کمترین امکانات در سال 1211 شمسی تا بهرهگیری از کامپیوتر و پیشرفتهترین امکانات تکنولوژی و در نهایت انتشار نشریات الکترونیکی و قرارگرفتن آنها بر صفحه شلکههای اطلاعرسانی جهانی.
در این جلد سیزده سال از تاریخ روزنامهنگاری پارسی معرفی شده است. در واقع این سیزده سال دوره به سخن آمدن و پروبال گرفتن کودکی بود که در جلد نخست از زایش دشوار و رشد کند و افتوخیز او سخن رفته است. در این جلد افزون بر اشاره به وضع ایران و جهان و وضعیت عمومی ارتباطها، از مسائلی چون: تاریخچه روزنامهها و مجلهها، روش و ارائه محتوا، نظام مطبوعاتی، تاریخچه روزنامههای برونمرزی، تاریخچه روزنامههای غیرموضوعی پایتخت، تاریخچه روزنامههای مخفی، ارگانهای رسمی و نیمهرسمی و نشریههای موضوعی و .... سخن به میان آمده است.
در این جلد سیزده سال از تاریخ روزنامهنگاری پارسی معرفی شده است. در واقع این سیزده سال دوره به سخن آمدن و پروبال گرفتن کودکی بود که در جلد نخست از زایش دشوار و رشد کند و افتوخیز او سخن رفته است. در این جلد افزون بر اشاره به وضع ایران و جهان و وضعیت عمومی ارتباطها، از مسائلی چون: تاریخچه روزنامهها و مجلهها، روش و ارائه محتوا، نظام مطبوعاتی، تاریخچه روزنامههای برونمرزی، تاریخچه روزنامههای غیرموضوعی پایتخت، تاریخچه روزنامههای مخفی، ارگانهای رسمی و نیمهرسمی و نشریههای موضوعی و .... سخن به میان آمده است.
بخش بزرگی از اسناد این کتاب، نسخه اصلی و به امضای میسپو با نصرتالدوله فیروز و شمار درخور توجهی هم به خط دومی است که حتی نسخه دوم اغلب این سندها در سازمان اسناد ملی ایران یافت نشده است. علت نیز روشن است. منشی نصرتالدوله در اینباره نوشته است: «مکاتبات را نصرتالدوله شخصا دیکته میکرد و من مینوشتم و بعد آنها را به یک ماشیننویس مخصوص میدادم که در سه نسخه ماشین کند. نامههای ماشینشده با شماره مخصوص که دفتر وزارتخانه خبر نداشت، در دفتر خود من پس از امضای وزیر برای دکتر میلسپو ارسال میشد». نامههای برگشت نیز چنین وضعی داشته است. از همین میتوان اهمیت سندهای مجموعه نصرتالدوله و منحصربهفردبودن بیشتر آنها را دریافت.