احمدعزیزی (1337 ـ ) از چهرههای موفق ادبیات معاصر در حوزههای شعر، نثر و روزنامه نگاری است، وی که از احیاگران شطح در دوره معاصر است ، با اتّکا به دستاوردهای شطح قدما و افزودن تکنیکهای زبانی و تصویری وتنوّع موضوعی توانست صورتی نو به شطح قدما ببخشد و نوعی عرفان اجتماعی را مطرح کند. به گونهای که در حوزه بازیهای زبانی و تصویری به کاریکلماتور (کاریکاتور کلمات) نزدیک شود. امّا باوجود شگردهای متنوّع زبانی که عزیزی به کار گرفته توجّه به معنا در اوج قرار دارد و در مقایسه با کاریکلماتورنویسان خوش¬بینانه¬تر به جهان مینگرد، همچنین شطح او در مقایسه با شطح قدما به دلیل غلبه نگاه عرفان اجتماعی، آفاقی¬تر و کاربردی¬تر جلوه میکند. مقاله حاضر، با روش توصیفی ـ تطبیقی و استقراء تام از مجموعه شطحیّات عزیزی با عنوان «یک لیوان شطح داغ»، میکوشد تا ضمن معرفی اجمالی عزیزی و شطحیاتش، هر سه گونه کاریکلماتور یعنی لفظ گرا، تصویرگرا و معناگرا را با ارائه شواهدمتنی، در همین مجموعه و شباهت شطح عزیزی را با کاریکلماتورهای پرویز شاپور و سایرین نمایان سازد.
در بخش نخست کتاب، "ادبیات داستانی" در گستره تاریخ، اسطوره، افسانه، رمانس و رمان به اختصار شرح و تبیین میگردد، سپس مقوله ورود رمان و داستان کوتاه به ادبیات فارسی، با ترجمهها سفرنامههای خیالی، مقالات شبه داستان و رمانهای تاریخی بازگو میگردد .بخش بعدی کتاب مربوط به "پیشگامان انواع جدید داستانی" است که با معرفی کوتاه جمالزاده و مشفق کاظمی پی گرفته میشود . نویسنده در مبحث "نسل اول داستان نویسان" از هدایت، علوی و چوبک و از مختصات آثارشان یاد میکند و در بخش "گروه دوم از نسل اول داستان نویسان" و ویژگیهای داستان نویسی حجازی، دشتی، نفیسی و جواد فاضل را به اختصار برمیشمارد .مباحث بعدی کتاب که شامل ارزیابی کوتاه آثار نویسندگان فارسی است به این موضوعات و شخصیتها اختصاص مییابد : "نسل دوم داستان نویسان :دانشور، آل احمد و گلستان"، "ادامه داستان نویسان نسل دوم :بهآذین و پرویزی"، "رمان تاریخیی مستعان، مسرور، مدرس، سردادور، میمندی نژاد، مطیعی، امیر عشیری، آرین نژاد و آشتیانی"، "نسل سوم داستان نویسان :صادقی، ساعدی، افغانی و مدرسی"، "نسل چهارم داستان نویسان :گلشیری، میرصادقی، فصیح، شهدادی، و ایرانی"، "ادبیات اقلیمی یا داستان نویسی روستا"، "ادامه نویسندگان ادبیات روستا :فقیری، بهرنگی و درویشیان"، "نثر علمی ادبی"، "نمایشنامه نویسی"، "نمایشنامه نویسی در دورههای بعد"، و "ترجمه از زبانهای اروپایی" .
در این کتاب بعد از اشاره به گذشته نثر فارسی و اشارهای به تحول نثر فارسی در قرن سیزدهم، مباحثی درباره علل پیدایی نثر معاصر و مشخصات آن ارائه شده است. بعد از این نویسنده به سراغ نمونههایی از نثر معاصر رفته و پانزده نمونه از پانزده نویسنده معروف آورده است. در ابتدای این بخش و قبل از ذکر نمونه، مختصری درباره نویسندگان معاصر نثر فارسی آورده شده است.
آثار ادبي از اساسيترين ابزارهايي است که ميتواند به مطالعات جامعهشناسانه کمک کند. گاه شرايط اجتماعي و فرهنگي جامعه به گونهاي است که نوع خاصي از ادبيات مورد توجه مخاطبان و مردم قرار ميگيرد. از اينرو، شناخت و بررسي ادبيات مورد توجه مردم به شناخت خواستههاي آنها، و در نتيجه ساختار کلي جامعه و گه گاه نقاط ضعف و نقصهاي فرهنگي آن کمک ميکند. اخيرا با پديده رمانهاي عامهپسند مواجهيم. رشد و رواج اين رمانها که در برخي مواقع نگراني منتقدان را نيز فراهم کرده، موجب اين سوال اساسي است که رمانهاي عامهپسند چه ويژگيهايي دارند که بر پرخواننده شدن آنها تاثير ميگذارد؟ در اين مقاله به مطالعه، تحليل و بررسي محتوايي، ساختاري و نشانهشناسي نمونههايي از رمانهاي عامهپسند که در دو دهه اخير جزو پرفروشترين رمانهاي ايراني بودهاند، پرداختهايم. در بخش نشانهشناسي، دويست رمان و در بخش عناصر داستاني و ساختاري، بيست رمان به اجمال مورد بررسي قرار گرفتهاند.
آیرونی(Irony) یکی از صناعات پیچیده است که به دلیل ماهیت پارادوکسیکال و لحن دوگانهاش مباحث فراوانی را به همراه داشته است. این اصطلاح که دارای سیر تحول تاریخی و تطور معنایی خاصی است، با ورود به ادبیات فارسی بر پیچیدگیهایش افزوده شد. زیرا از یک سو، فقدان اصطلاح معادلی که در زبان فارسی بتواند وسعت معنایی آن را پوشش دهد و از سوی دیگر، وجود دیدگاههای گوناگون در تعریف و تبیین آن از مشکلات عمده مترجمان و منتقدان است. از این رو برای آیرونی در زبان فارسی معادلهایی همچون طنز، تهکم، کنایه، طعنه و ... قرار دادهاند که متأسفانه هیچیک در بردارنده دامنه معنایی و مفهوم جامع آن نیست. با نگاهی دقیق به مجموعه تعاریفی که برای آیرونی ارائه شده است میتوان دریافت که آیرونی حاصل تضاد میان «بود» و «نمود» است یعنی تفاوت آنچه که هست و آنچه که نشان داده یا وانمود میشود. به همین دلیل برخی از صاحبنظران آیرونی را کلامی میدانند که معنی مخالفش از آن اراده شده باشد. در ایران یکی از شاعران بزرگی که روح آیرونی به خوبی در اشعارش نمایان است، پروین اعتصامی است. پروین در اشعارش که سرشار از نگاه حکمتآمیز به هستی و زندگی است، سلسلهای از تقابلها را مطرح میسازد که قوامدهنده نگاه آیرونیستی او به جهان است. زیرا، آیرونی شناسایی این حقیقت است که جهان ذاتاً متناقضنماست و صرفاً رویکردی دوگانه میتواند متناقضنما بودن آن را بنمایاند. براین پایه، میتوان گفت که یکی از دلایل ماندگاری اشعار پروین، حضور آیرونی در ژرفای اندیشه اوست. در شعر پروین تقابل و رویارویی موجوداتی از عوالم مختلف انسانی، جانوری، نباتی، جمادی و ... تبلور مییابد؛ تناقضهای بنیادینی که در واقع تقابلهای تغییرناپذیر جهان را خلقت مینمایانند، تقابلهای پرچالشی چون مرگ و حیات، جبر و اختیار، عقل و احساس، عینیت و ذهنیت و ... دغدغه اندیشه پروین میشود و در آن آیرونیست (شاعر) خود را در کنار بقیه بشر قرار میدهد و همانند آنان خود را یک قربانی آیرونی میبیند.