علي دشتي (1273-1360 ش) از جمله نويسندگاني است که از سال 1301 ش، با انتشار يادداشتهاي «ايام محبس» به جنبش «سادهنويسي» در نثر معاصر پيوسته است. از اين نويسنده، افزون بر اين اثر، آثاري ديگر نيز در زمينه ترجمه، روزنامهنگاري، داستان و نقد ادبي برجاي مانده است که همگي از اين ويژگي برخوردار است. ليکن، در نثرهاي دشتي، بويژه نخستين آثار وي، مقداري قابل توجه از واژگان عربي بچشم ميخورد که ظاهرا، نثرهاي او را از ويژگي سادهنويسي در سطح واژه گزيني دور کرده است. بسامد اين واژگان در نثر وي به اندازهاي است که هم واره مورد توجه و داوري منتقدان بوده است، بطوري که اين ويژگي را نقصي بزرگ در شيوهنگارش دشتي دانسته و حتي گاهي نثر او را، بويژه در مقالههايش، ضمن مقايسه با نثر معاصران او، در رديف نثرهاي منشيانه و يا ميراث دار نثرهاي منشيانه قرار دادهاند. در اين مقاله، ميزان تاثير واژگان عربي در سادگي نثر دشتي، بويژه در آثار انتقادي وي، مورد بررسي قرار گرفته است.
در بخش نخست کتاب، "ادبیات داستانی" در گستره تاریخ، اسطوره، افسانه، رمانس و رمان به اختصار شرح و تبیین میگردد، سپس مقوله ورود رمان و داستان کوتاه به ادبیات فارسی، با ترجمهها سفرنامههای خیالی، مقالات شبه داستان و رمانهای تاریخی بازگو میگردد .بخش بعدی کتاب مربوط به "پیشگامان انواع جدید داستانی" است که با معرفی کوتاه جمالزاده و مشفق کاظمی پی گرفته میشود . نویسنده در مبحث "نسل اول داستان نویسان" از هدایت، علوی و چوبک و از مختصات آثارشان یاد میکند و در بخش "گروه دوم از نسل اول داستان نویسان" و ویژگیهای داستان نویسی حجازی، دشتی، نفیسی و جواد فاضل را به اختصار برمیشمارد .مباحث بعدی کتاب که شامل ارزیابی کوتاه آثار نویسندگان فارسی است به این موضوعات و شخصیتها اختصاص مییابد : "نسل دوم داستان نویسان :دانشور، آل احمد و گلستان"، "ادامه داستان نویسان نسل دوم :بهآذین و پرویزی"، "رمان تاریخیی مستعان، مسرور، مدرس، سردادور، میمندی نژاد، مطیعی، امیر عشیری، آرین نژاد و آشتیانی"، "نسل سوم داستان نویسان :صادقی، ساعدی، افغانی و مدرسی"، "نسل چهارم داستان نویسان :گلشیری، میرصادقی، فصیح، شهدادی، و ایرانی"، "ادبیات اقلیمی یا داستان نویسی روستا"، "ادامه نویسندگان ادبیات روستا :فقیری، بهرنگی و درویشیان"، "نثر علمی ادبی"، "نمایشنامه نویسی"، "نمایشنامه نویسی در دورههای بعد"، و "ترجمه از زبانهای اروپایی" .
در این کتاب بعد از اشاره به گذشته نثر فارسی و اشارهای به تحول نثر فارسی در قرن سیزدهم، مباحثی درباره علل پیدایی نثر معاصر و مشخصات آن ارائه شده است. بعد از این نویسنده به سراغ نمونههایی از نثر معاصر رفته و پانزده نمونه از پانزده نویسنده معروف آورده است. در ابتدای این بخش و قبل از ذکر نمونه، مختصری درباره نویسندگان معاصر نثر فارسی آورده شده است.
عقلاي مجانين جماعتي از صوفيهاند که رفتار و گفتارشان به ظاهر مناسب با آداب و رسوم اجتماعي و احکام شرعي و حسن و قبح عقلي نبوده است؛ مانند ديوانگان از مردم گريزان بودند و عمدتا، در ويرانهها و گورستانها و کوه و صحرا، در انزوا، روزگار ميگذراندند. محييالدين عربي علت بروز اين حالت را در اين جماعت ورود وارد غيبي و تجلي حق تعالي بر آنها دانسته است؛ اما به نظر ميرسد زمينهها و عوامل ديگري نيز در پيدايش و شکلگيري اين شخصيتها نقش بسزايي داشتهاند. در اين نوشتار، کوشش ميشود تا زمينهها و عوامل اجتماعي موثر در شکلگيري شخصيت عقلاي مجانين در عصر عطار مشخص شود و مهمترين بعد شخصيت عقلاي مجانين در عصر عطار يعني معترض و منتقد اجتماعيبودن با بيان حکايتهاي به عنوان نمونه مورد بررسي قرار گيرد.
بیدل دهلوی (1054 ـ 1133 ه.ق.) یکی از بلندآوازهترین شاعران پارسیگوی سرزمین هندوستان و بزرگترین شاعر شاخه هندی سبک مشهور به هندی است؛ اما اشعار او در ایران به قدر کافی نقد و بررسی نشده است. وزن یکی از عناصر اصلی شعر و از مهمترین عوامل تاثیرگذاری آن است. بنابراین در مسیر ارزیابی و نقد شعر، یکی از گامهای اصلی، بررسی کیفیت وزن آن است. اغلب بیدلخوانان و بیدلشناسان، غزلهای او را ارزشمندترین محصولات طبعش میدانند. از سوی دیگر قالب غزل با توجه به پیشینه و ماهیت غناییاش پیوند عمیقتری با موسیقی دارد و نقش وزن در آن برجستهتر از دیگر قالبهاست. به همین دلایل در پژوهش حاضر، وزن غزلهای این شاعر معرفی و با اوزان رایج غزل فارسی و غزل قرن یازدهم مقایسه شده است و خصوصیات وزنی غزلیات او آشکار گردیده که خلاصه آن چنین است: بیدل 2858 غزل را در 32 وزن سروده است که از آن میان، شش وزن پرکاربردتر که 81% کل غزلها را شامل میشود، همان شش وزن پرکاربرد کل غزل فارسی و غزل قرن یازدهم است. بدین ترتیب بیدل که اشعارش به متفاوت و نامعمول بودن زبانزد است، از نظر وزن بیش از چهارپنجم غزلهایش، تا حد زیادی مطابق معیار و «معمولی» است، اما در اوزان نسبتا کمکاربردتر، تشخصها و نوآوریهایی در کار این شاعر وجود دارد: بیدل در پنج وزن از اوزان بسیار نادر شعر فارسی، از 1 تا 56 غزل، و به یک وزن دیگر نیز که بنا بر شواهد موجود، در شعر کلاسیک فارسی هیچ نمونه شناخته شدهای ندارد، چهار غزل سروده است.