«مطلع» از متون بلاغي عروضي قرن يازدهم هجري است که رضي الدين محمد بن محمد شفيع مستوفي از وزراي اديب عصر صفويه، آن را به نگارش درآورده است. اين اثر به اشاره خليفه سلطان مازندراني، وزير دانشمند دربار صفويان، نوشته شده و به او نيز اهدا شده است. موضوع کتاب، عروض، قافيه، معاني، بيان و بديع است. و بر پايه آثار بلاغي و عروضي قبل از خود، بويژه حدائق السحر، معيار الاشعار، معيار جمالي تاليف شده است. اين اثر ميتواند حلقه مفقوده بلاغت دوره تيمور و قاجار را به خوبي روشن نمايد و در ترسيم سير کتب بلاغي سهمي بسزا داشته باشد.
این مجموعه مشتمل است بر معرفی شاعران، نویسندگان، عالمان، عارفان، خوشنویسان و دست اندر کاران موسیقی در استان آذربایجان غربی در دوره معاصر .در کتاب نمونهای از اشعار شاعران به ترکی یا فارسی درج گردیده است ;همچنین علاوه بر ذکر احوال و آثار، پارهای از مختصات شعری و دیدگاههای اشخاص نیز به اجمال بررسی شده است .
موضوع کتاب زیباییهای سخن اثر سید محمود خیری شامل انواع شعر و زیباترین صنایع و بدایع در اشعار و شرح حالی از شعرای نامی و نمونه ای از آثار و گفتار و اشعار زیبا و تالیفات آن است که برای همه علاقمندان به شعر و ادبیات پارسی به ویژه دانش آموزان و دانشجویان رشته ادبی در دبیرستانها و دانشکده ها و طالبان کنکور مناسب است
خواجه شرف الدین شاپور(ارجاسب) تهرانی رازی از شاعران نامی اواخر قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری است. در مورد او مینویسند که به جودت طبع سلیم و حدت ذهن مستقیم معروف و صاحب اخلاق حمیده و صفات پسندیده و سرآمد شعرای زمان خود بوده است.علاقه و ارادتش به خاندان عصمت و ظهارت -علیهم السلام- از جایجای اشعارش آشکار و هویداست. تعداد ابیات دیوان موجود که حاصل مقابله هشت نسخه دیوان اوست،4309 بیت است. اشعار شاپور در دیوان حاضر عبارتند از: غزلیات: قسمت عمده اشعار شاپور بنا به ویژگی عصر صفویه غزل است که در این دیوان شامل 484 غزل و جمعا 2918 بیت است. قصاید که شامل 17 قصیده و جمعا 730 بیت است که محتوا و مضامین عمده این قصاید، ستایش خاندان عصمت و طهارت و مدح پادشاهان و وزرای عصر است. مثنوی خسرو شیرین شامل 235 بیت که به تقلید از مثنوی خسرو شیرین نظامی سروده شده، هرچند که شاعر موفق به اتمام این مثنوی نشده است. دو ترجیعبند با 208 بیت که دارای مضامین عاشقانه هستند و به تقلید از ترجیعبندی سعدی سروده شدند. رباعیات شامل 109 رباعی با معانی و مضامین گوناگون.
خواجه شرف الدين شاپور (ارجاسب) تهراني رازي، تخلص به «فريبي، شاپور، شاهپور» از گويندگان شيعي مذهب نيمه دوم قرن دهم و نيمه اول قرن يازدهم است. او از گويندگان اوليه سبک هندي است که غالب ويژگيهاي اين سبک در شعر او به چشم ميخورد. در کنار سبک هندي، سبک خراساني، عراقي و مکتب وقوع نيز بر شعر او تاثير گذارده است. بنابراين سبک او تلفيقي از سبکهاي رايج زبان فارسي است و مرحله گذر شعر فارسي از سبک عراقي به سبک هندي را ميتوان در شعر او و ديگر معاصرانش جستجو کرد.