کتابخانه مجازی ادبیات

مجموعه اشعار هشت گوهر از مظفر اعظم که در سال 1347 توسط شرکت سهامی چاپخانه فردوسی منتشر شده است

یکی از بهترین روش‌هایی که تا امروز در جهان برای بیان احساسات، اعتراضات و بیان موضوعات دیگر خلق شده «شعر» است. دنیای شعر دنیای لطیف، ساده و دوست‌داشتنی است. حرفی که با عروض خاصی بر دل می‌نشیند. ادبیات معاصر ایران در دل تاریخ خود نویسندگان و شاعران پرآوازه زیادی داشته است که هرکدام از آن‌ها سبک و طبع متفاوتی داشته‌اند. «سیمین بهبهانی» شاعر نامدار ایرانی در کتاب «یاد بعضی نفرات» از شاعران و نویسندگانی که در دوره او می‌زیسته‌اند، نوشته است. این کتاب شامل خاطرات، مقالات، مصاحبه‌ها و دیدارهای اوست. کتابی که اگرچه تنها یک کتاب است اما خواننده را با چندین کتاب و چندین نویسنده آشنا می‌کند. در این اثر گوشه‌هایی از زندگی، احوال و آثار برخی افراد همچون «منوچهر آتشی»، «هوشنگ ابتهاج»، «احمدرضا احمدی»، «پگاه احمدی»، «مهدی اخوان ثالث»، «پروین اعتصامی»، «قیصر امین پور»، «گلی ترقی»، «صادق چوبک»، «سهراب سپهری»، «همایون شجریان»، «شیرین عبادی»، «فروغ فرخزاد»، «فریدون مشیری» و «عباس معروفی» را در قالب خاطرات، دریافت‌ها و برداشت‌های شاعرانه شرح داده شده است. وی در ابتدای این مجموعه با لحنی شاعرانه به برخی خرده‌ها در باب شعر خود پاسخ می‌گوید و طی آن, به این موضوعات اشاره می‌کند : زمان و شعر, انسجام در شعر امروز و شعر سنتی, ارزش طنین واژه‌ها, ارزش تشکل واژه‌ها, زبان شاعر, تصویر, شعر کم تصویر و تصویر کنایی. سیمین بهبهانی علاوه بر اینکه در شاعری استاد بود، در نثرنویسی و خاطره‌گویی نیز تبحری ویژه داشت. او هم شعر اجتماعی می‌سرود و هم شاعری اجتماعی و پر حشر و نشر بود. او در این کتاب گوشه‌هایی از زندگی، احوال و آثار برخی شعرا و نویسندگان معاصر را ـ بعضا در قالب خاطرات و دریافت‌های شاعرانه ـ به دست می‌دهد. سیمین بهبهانی درباره این کتاب می‌نویسد: «بیشترینه نوشته‌هایم در این مجموعه، حاصل دقت در آثار و احوال یاران و عزیزان و شناخت رفتار و گفتار ایشان بوده و به خاطره همنشینی با آنان در آمیخته، و کمتر فصلی است که از این گونه حال و حکایت بی‌بهره مانده باشد. اسلوب نگارش یادگزاره‌ها گاه ساده است و گاه پیرایه‌مند: نظر به موقعیت و احوال خودم، از هر دو شیوه بهره گرفته‌ام. این حقیقت را هم هیچ‌گاه فراموش نکرده‌ام که هر هنرمند، در آنچه می‌آفریند، بازتابی از چند و چون روان و ضمیر خویش دارد. از این‌روست که ضمن اندیشیدن درباره هر اثر، به خلق و خوی آفرینده‌اش هم توجه داشته‌ام.... ...آتشی هیچ‌گاه با تهران، با آداب‌ورسوم ساختگیش، با خنده‌ها و تعارف‌های مصلحتیش، با زندگی ی «بی تنور» و «بی‌بوی نان گرم» انس کامل نگرفته است. در این شعر، اما، یک‌باره بدگمانی و بیزاری به گونه‌ی حیله‌گری پلید، که عمری «مصراع آخرینش را در تیررس نشسته است»، چهره می‌نمایاند. گویا انگیزه‌ی گریز از تهران، تهرانی که بهترین سال‌های جوانی او را مصروف خودکرده است، با همین شعر در او بیدارمی‌شود، گرچه پیش از این هم این انگیزه، گیج و گم، در پاری از شعرهای پیشینش رخ می‌نموده است. باز هم یادآور می‌شوم: آتشی خود به من گفته است که شأن شعر را فراتر از پرداختن به حوادث روزمره و جزئی می‌داند. اگر در شعرش به دنبال نشانه‌هایی از این قبیل بگردی، هرقدر هم که دوستت بدارد، روی ترش می‌کند و به نفی و انکار می‌کوشد؛ باشد. اختلاف من و آتشی همین جاست. من به ملموس‌ترین حوادثی که با سرنوشت وطنم، هم‌وطنم، جهانم و کل کره‌ی ارض بستگی دارد می‌اندیشم و آتشی به چیزی فراتر از این‌ها که از حیطه‌ی تصور من بیرون است. داستان رایج‌ترین و بزرگ‌ترین گرفتاری ی کشور ما با طنزی عجیب در این شعر مطرح می‌شود. ایجاز به حدی ست که گویی شعر فقط با علائم کلیدی پیش می‌رود: چشم شیشه بی، کلاه شاپو، حضور شکاک کشتی، وجود سامسونیت پرتخیل مشکوک، شکستن ایمان و چند واژه‌ی دیگر طرح کلی داستان را می‌ریزد و دنباله‌اش را باید خودت در ذهنت کامل کنی و سرانجام ریش بندر و آن تیزهای بی‌آزرم. اگر باید خواننده را در لذت ساخت و پرداخت شعر سهیم کنی، این‌گونه باید باشد، نه آن‌که باد به دستش بدهی و بگویی بباف.اگر آتشی بار دیگر بگوید که من به مسائل جزئی بی‌اعتنا هستم، این شعر را پیش رویش می‌گذارم. اين تاریخ ماست. بازگوی علت فقر و بی‌نوایی ی ملت ماست. تأسفی ست برحقی که «بیگانه» از ما پایمال می‌کند و خیانتی که «خویش» بر ما روا می‌دارد؛ و اگر از غفلت بیدار نشویم، وای بر ما! آتشی بی‌گمان شاعری ست که روی به اعتلا دارد و هرگز راه نشیب نپیموده است. مقایسه‌ی شعرهای نخستین و فرجامین این کتاب گواه همین مدعاست. پرکار است و در میان کارهایش، متعالی فراوان است و متوسط نیز. گاه به اطناب می‌گراید، اما آنجا که به ایجاز می‌پیوندد محشر می‌کند: خانه‌ات سرد است؟ خورشیدی در پاکت می‌گذارم و برایت پست می‌کنم. ستاره‌ی کوچکی در کلمه یی بگذار و به آسمانم روانه کن.

کلیات علامه ملا محمد فیض کاشانی یا دیوان اشعار فیض اثر ملا محسن فیض کاشانی (۱۰۹۱ ق) به زبان فارسی است که در بردارنده رباعیات و غزلیات منسوب به فیض کاشانی با تصحیح و شرح و مقدمه مصطفی فیضی کاشانی و همکاری فرزندان وی فائزه و فیروزه فیضی می‌باشد. جلد اول کتاب پس از مقدمه به معرفی کامل فیض و آثار و آرای فلسفی وی اشاره می‌کند و در دو قسمت، رباعیات و غزلیات او را ذکر می‌کند. یکی از نوادگان فیض کاشانی که علاقه وافری به وی داشته است، در انتشار و جمع آوری این دیوان چنین می‌گوید: چون آثار چاپ نشده شاعر غالبا در توحید و مناجات باری تعالی و تقدس و نصیحت به اخوان مؤمنین و منقبت آل اطهار پیغمبر گرامی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و تاریخ اجتماعی روزگار اوست که فوق العاده برای شناخت اخلاق و منش و آداب آن عالم و مردم عصر او مفید است، لذا این بنده مصطفی بن مهدی بن ملا حسین بن احمد بن محمد بن صدر الدین محمد بن ابی تراب بن نصیر الدین سلیمان بن علم الهدی محمد بن محمد محسن فیض کاشانی که از احفاد بلافصل شاعرم همیشه در این اندیشه بودم که اگر مجالی دست داد، کلیات این عالم بزرگوار شیعه حقه امامیه علیهم‌السّلام را جامع و حتی المقدور عاری از مسامحات، شرح و به طبع برسانم، بویژه آن که به همراه آن تذکره جامع علما و شعرای خاندان‌های فیض و ملاصدرا نیز طبع و منتشر نمایم، و بدین منظور قریب سی سال است که در کار جمع مدارک تذکره بوده‌ام و این وظیفه را بحمد الله به پایان رسانیده و تذکره مرقوم آماده طبع و انتشار است. کلیاتی تقریبا جامع به اضافه یکی دو رسائل فیض آماده گردیده است؛ اما هنوز مثنوی‌های فیض کاملا به دست نیامده و به جز دو مثنوی از وی در این کلیات نیامده است؛ اما امتیاز این دیوان بر نسخه‌های مطبوع- علاوه بر کمی مسامحات- افزونی حداقل چهار هزار بیت قصاید و اشعار دیگر است، به این معنی که در نسخه انتشارات سنایی تقریبا ۹۰۰۰ بیت غزل و رباعی آمده و در نسخه انتشارات شمس قریب ۷۵۰۰ بیت آمده، اما کلیات- علاوه بر ابیات این دو نسخه- قریب چهار هزار بیت قصاید و غزلیات اضافه دارد و جمعا قریب ۱۳۰۰۰ بیت می‌شود. ناگفته نماند که فیض مجموعه اشعار خود را ۲۰۰۰۰ بیت مرقوم داشته‌اند.

کلیات علامه ملا محمد فیض کاشانی یا دیوان اشعار فیض اثر ملا محسن فیض کاشانی (۱۰۹۱ ق) به زبان فارسی است که در بردارنده رباعیات و غزلیات منسوب به فیض کاشانی با تصحیح و شرح و مقدمه مصطفی فیضی کاشانی و همکاری فرزندان وی فائزه و فیروزه فیضی می‌باشد. جلد اول کتاب پس از مقدمه به معرفی کامل فیض و آثار و آرای فلسفی وی اشاره می‌کند و در دو قسمت، رباعیات و غزلیات او را ذکر می‌کند. یکی از نوادگان فیض کاشانی که علاقه وافری به وی داشته است، در انتشار و جمع آوری این دیوان چنین می‌گوید: چون آثار چاپ نشده شاعر غالبا در توحید و مناجات باری تعالی و تقدس و نصیحت به اخوان مؤمنین و منقبت آل اطهار پیغمبر گرامی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و تاریخ اجتماعی روزگار اوست که فوق العاده برای شناخت اخلاق و منش و آداب آن عالم و مردم عصر او مفید است، لذا این بنده مصطفی بن مهدی بن ملا حسین بن احمد بن محمد بن صدر الدین محمد بن ابی تراب بن نصیر الدین سلیمان بن علم الهدی محمد بن محمد محسن فیض کاشانی که از احفاد بلافصل شاعرم همیشه در این اندیشه بودم که اگر مجالی دست داد، کلیات این عالم بزرگوار شیعه حقه امامیه علیهم‌السّلام را جامع و حتی المقدور عاری از مسامحات، شرح و به طبع برسانم، بویژه آن که به همراه آن تذکره جامع علما و شعرای خاندان‌های فیض و ملاصدرا نیز طبع و منتشر نمایم، و بدین منظور قریب سی سال است که در کار جمع مدارک تذکره بوده‌ام و این وظیفه را بحمد الله به پایان رسانیده و تذکره مرقوم آماده طبع و انتشار است. کلیاتی تقریبا جامع به اضافه یکی دو رسائل فیض آماده گردیده است؛ اما هنوز مثنوی‌های فیض کاملا به دست نیامده و به جز دو مثنوی از وی در این کلیات نیامده است؛ اما امتیاز این دیوان بر نسخه‌های مطبوع- علاوه بر کمی مسامحات- افزونی حداقل چهار هزار بیت قصاید و اشعار دیگر است، به این معنی که در نسخه انتشارات سنایی تقریبا ۹۰۰۰ بیت غزل و رباعی آمده و در نسخه انتشارات شمس قریب ۷۵۰۰ بیت آمده، اما کلیات- علاوه بر ابیات این دو نسخه- قریب چهار هزار بیت قصاید و غزلیات اضافه دارد و جمعا قریب ۱۳۰۰۰ بیت می‌شود. ناگفته نماند که فیض مجموعه اشعار خود را ۲۰۰۰۰ بیت مرقوم داشته‌اند.