خواجه حکیم افضلالدین کاشانی همه جا به لقب خویش معروف است و در هر کتابی که ذکری از او رفته، او را به عنوان «افضلالدین کاشانی» نام بردهاند و در عرف زبان فارسی به اسم «بابا افضل» مشهور است. رباعیات افضلالدین که اغلب آنها معروف و در اذهان مردم نقش بسته و در کتب مختلف استشهاد یا نقل کردهاند، در نسخهای خطی به تاریخ 1259 کتابت شده است. این نسخه دربرگیرنده 201 رباعی است که مصحح پس از مقابله با نسخه دیگری که در کتابخانه سلطنتی تهران نگهداری میشود و شامل 195 رباعی است و نسخه کتابخانه مجلس که شامل 310 رباعی است یا رباعیاتی که در رسائل افضلالدین ثبت شده یا در کتب دیگر به نام وی نوشتهاند و افزودن رباعیاتی که در بعضی از سفینهها یافت شده، مجموعهای گردآوری کرده شامل 482 رباعی و مقدمهای در زندگی، آثار و اشعار بابا افضل کاشانی و در این کتاب برای علاقمندان فراهم آورده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.
مجموعه اشعار از سایه تا نشان مجموعه رباعیات و دوبیتی، سروده جعفر حمیدی است که در سال 1360 توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شده است.
مصنف این مجموعه رسائل یعنی افضلالدین کاشانی از آنها بوده است که کمال آدمی را در زندگانی عقلانی و روحانی میدانند و زندگانی طبیعی و حسی او را هیچ میشمارند. مرقی کاشانی مشهور به باباافضل عالمی حکیم و عارفی شاعر و دبیری فصیح بوده است که عهده عمر خود را در قرن ششم هجری گذرانده است و در اوایل قرن هفتم هجری درگذشته است. مجموعه رسائل و مکاتیب و تقریرات و اشعار باباافضل به واسطه فصاحت و شیرینی و ذوق و حال مخصوصی که دارد، همواره مطلوب خواص بوده است.
افضل الدین محمد مرقی کاشانی (وفات حدود 610 قمری) معروف به بابا افضل کاشانی، شاعر و عارف اهل کاشان است. افضل الدین چند رساله در تصوف، سلوک و حکمت به زبان فارسی و با متنی فصیح دارد. جامع الحکمة رساله ای شیوا در تأویل " بسمله " همراه با مسائل فلسفی و عرفانی است. کاشانی به شماره حرفهای نوزده گانه بسمله، نوزده بخش برای جامع الحکمة منظور کرده است. این رساله از حرف میم که موالید عالم است آغاز و با حرف باء درباره آفرینش خداوند به پایان می رسد تا از آفریدگان به آفریدگار پی برده شود. این کتاب شامل پارهای مباحث چون علت نبودن خدا می باشد که جز در تعالیم باطنی اسماعیلیان نیامده است. احتمال اسماعیلی بودن بابا افضل مبتنی بر همین اشارات و باطنی مذهب بودن استاد اوست. کتاب حاضر به کوشش محمدتقی دانش پژوه و با هدف احیاء متون کهن اسلامی و رعایت امانت در سال ۱۳۶۱ خورشیدی و توسط انتشارات بنیاد قرآن منتشر شد.